De werken. Deel 10. Poëzy 1827-1874

[p. 101]

VII
Stoornis.

't Leed een lange, lange poos;
Uit den schuilhoek dien hij koos,
Zat de visscher, roereloos,

Naar het dobb'rende aas te staren,

Waar de kilte van het diep

Onder frissche wilgenblaê'ren

't Schubbig volkje zamen riep;

Daar bewoog zich 't spieg'lend vocht

Of een koeltje suiz'len mogt.

Was het waarheid? had hij beet?
Looze Gerrit gaf geen kreet,
Schoon het kurkje nedergleed,

Schoon zijn harte sneller klopte, -

Rijzend van den oeverrand

[p. 102]

 

Trok hij ijlings toen het nopte,

 

En zijn grijpensgrage hand

 

Wikkelde, in 't gesneden gras,

 

D'armen eerst'ling uit den plas.

 

 

 

Voorboô bleek hij van geluk:

 

In een omzien liep het druk,

 

Schok bij schok en ruk op ruk,

 

Telkens kromde zich de hengel,

 

Nu ten dartelzieken boog,

 

Dan tot duchtiger gebengel

 

Als het offer zwaarder woog;

 

Beurt'lings schitterde uit die schaâuw

 

Goud en zilver door het graauw.

 

 

 

Hoe bekoorde hem de buit!

 

Maar wat liefelijk geluid

 

Rees 't bemoste stulpjen uit?

 

Ging een wijle in 't bosch verloren, -

 

Deed zich fluks, met sterker drang,

 

Van het glooijend voetpad hooren?

 

Schooner stemme zoet gezang!

 

Hartje vol van levenslust,

 

Louter weelde zich bewust!

 

 

 

't Schalke kind des meesters was 't!

 

Dat der bezies ligte last,

 

In een korfje zaamgetast,

 

Sierlijk droeg op donk're lokken:

 

Bruine Jaantje, wier gezigt

[p. 103]

 

Als een voorjaarstrans betrokken

 

Dien gelijk ook blonk van licht,

 

Brak der wimp'ren floers de gloor

 

Als de zon het wolkjen door.

 

 

 

Looze Gerrit werd dat paar

 

Stralende oogen niet gewaar,

 

Of het letten viel hem zwaar

 

Op de buiging van de roede,

 

Of verloren was de kans!

 

't Losgesparteld vischje spoedde

 

Weder zich ten blijden dans,

 

Waar nog nooit eens roovers blik

 

't Vlugste reiën sloeg met schrik.

 

 

 

‘Waarom mart ge aan d'overzij?

 

't Vonder is hier zoo nabij!

 

Staat het kiezen u niet vrij

 

Uit het beste van mijn zoodje?

 

Grijp met beide handjes toe!

 

Gruts genoeg hoû ik daar grootje

 

t' Avond zich te goed aan doe:

 

Wat van u 'k er voor begeer

 

Deed nooit lagchend mondje zeer!’

 

 

 

Flikk'ren mogt het uit dien hoek

 

Van den losgestrikten doek:

 

Graauwe zeelt en blaauwe snoek,

 

Baarzen, rijk aan purp'ren vinnen,

 

Zelfs der karpers weidsche pracht,

[p. 104]

 

Om der lieve gunst te winnen

 

Trof te diep hun doffe klagt:

 

Allen kromp er 't veege lijf

 

Van het martelziek bedrijf.

 

 

 

‘Weet ge wat de onnoozelheid,

 

Die uw lokaas heeft misleid,

 

Uit haar jammer tot me schreit?’

 

Toornde, tartte 't bruine Jaantje,

 

‘Spiegel u aan 't harde lot!

 

Lustig kraaijen zou dat haantje

 

Wierdt gij aller hennen spot!’ -

 

Over 't beekje gonsde 't heen:

 

Looze Gerrit wreef zijn scheen.