De werken. Deel 10. Poëzy 1827-1874

[p. 35]

Het arme meisje.
Naar F.M. Franzen.

Weldra zijn jeugd en vreugd voorbij,

Mijn zoetste tijd spoedt heen:

En, ach! geen vrijer vraagde mij,

Ik krijg, misschien, er geen.

Wat baat het dat op 's Heeren dag

'k Meê lofzing net getooid?

Schoon 't om de kerkdeur weemlen mag,

Verbeidt m' er iemand ooit?

Hoe dringen ze om elkaêr te zien,

Och! sprak ook een m' er aan;

Hoe velen kiezen uit wel tien,

Mij laat alleen men gaan.

[p. 36]

 

'k Verlies het dus bij d' andre wis

 

Door inborst of gelaat;

 

Maar liep ik alle schoon dan mis?

 

Maar wien toch doe ik kwaad?

 

 

 

Ik zit aan 't spinwiel heel de week

 

De vlijtigste uit het dal;

 

En zoo 'k eens in den spiegel keek

 

Geviel ik mij nog al.

 

 

 

Och, dat ik de allermooiste waar!

 

Dan treurde ik hier noch spon!

 

Daar ik uit heel een vrijerschaar

 

Den braafste kiezen kon!

 

 

 

Helaas! een bloempjen en niet meer

 

Is schoonheid zonder geld; -

 

Men plukt het - kust het - werpt het neêr

 

En 't ligt verdord op 't veld.

 

 

 

Zoo min de schoonheid als de deugd,

 

Slechts rijkdom wordt gevierd; -

 

Vaarwel! zei mij de levensvreugd

 

Toen vroeg ik weeze wierd.

 

 

 

Arm kind! nog hebt ge dankensstof

 

Dat niet in slechten man

 

U 't zwaarst, u 't bitterst lijden trof,

 

't Geen vrouwen grieven kan.

[p. 37]

 

Maar ach! op uwen ouden dag

 

Gekweld door leed en pijn,

 

Noch brood te hebben noch gezag,

 

Ten doel aan spot te zijn!

 

 

 

Wat jammere ik? Zoo vlekkeloos

 

Mijn hart den Heer maar bleek!

 

Der wereld vreugd duurt korter poos

 

Dan 't blinkend schuim der beek.

 

 

 

'k Was eens zoo blij, 'k vond me eens zoo mooi

 

Als kind gedost tot bruid,

 

Maar al mijn vreugd had met mijn tooi,

 

Toen ik ontkleed werd, uit.

 

 

 

Zie daar hoe 't veel gehuwden gaat,

 

Eén dag, en 't is voorbij;

 

'k Ben, zoo ik mij op God verlaat,

 

Gelukkiger dan zij.