De werken. Deel 10. Poëzy 1827-1874

[p. 12]

De wilgenblaêren.
Naar madame Amable Tastu.

‘...Un jour je m'étais amusé à effeuiller une branche de saule, sur un ruisseau, et à attacher une idée à chaque feúille que le courant entraînait.’

Chateaubriand.

‘Un songe, un rien, tout lui fait peur.’

La Fontaine.

't Mogt najaar zijn, een held're trans bleef over;
Doch aan het woud ontrukte in 't bonte loover

De herfst zijn kroon,

En 'k werd te moê dien jammer prijs gegeven,
Of zomertij en zonneschijn en leven

Me zaâm ontvloôn!

[p. 13]

 

Al leunende op den tronk eens booms ontveinsde,

 

Vergeefs bij wat zoo snel, zoo somber deinsde,

 

Mijn hart zijn schrik;

 

't Verweerd geblaêrt viel, suizlend, telkens droever,

 

Op 't kille beekje, op 't laatste groen van d'oever,

 

Hoe mijmerde ik.

 

 

 

Daar greep mijn hand in 't peinzen een der twijgen,

 

Die naar mijn hoofd d'aeloude wilg deed zijgen,

 

Een groene tak;

 

Weldra ontblaêrd liet ik den buit me ontvliegen,

 

Om toe te zien hoe 't koeltje dien zou wiegen

 

Op 't zilv'ren vlak.

 

 

 

Mijn weemoed schiep in 't grillig spel behagen,

 

Het lachte me aan de godspraak te ondervragen

 

Door 't glanzig groen:

 

Daar 'k in uw lot een beeld van 't mijne leze,

 

Zeg, dwar'lend blad! zeg mij of hope of vreeze

 

Ik heb te voên?

 

 

 

Al zag 't een wijl de weelde zich beschoren,

 

In vollen vreê voortdrijvende te gloren,

 

Toch week ze snel:

 

Een golfje rees om schendig 't aan te randen

 

En 't had geen rust voor 't in het riet mogt stranden,

 

'k Verwachtte 't wel!

 

 

 

Een nieuwe wensch deed in mijn hart zich gelden,

 

Hoe 't offer vloog! Het zal me uw toekomst melden,

 

Mijn trouwe luit!

 

Wat dorst mijn trots zich met een wonder streelen?

 

De westewind verjoeg mijn luchtkasteelen,

 

De hoop had uit!

[p. 14]

 

Fortuin en roem! 'k zag beide schipbreuk lijden;

 

Zou ik der beek een derde blaadje wijden

 

Met zoeter beê?

 

Zou ik mijn liefde aan 't grillig nat vertrouwen?

 

Neen, neen, beschroomd bleef ik mijn hand weêrhoûen

 

'k Behield mijn vreê.

 

 

 

En toch, mijn hart, hoe zeer 't zijn zwakheid laakte,

 

Bestreed vergeefs de smart die 't somber maakte

 

En de ijd'le vrees:

 

't Ontsteld gemoed gelooft aan onheilstolken,

 

Het was me als of een heir van donk're wolken

 

Rondom mij rees.

 

 

 

De groene tak ontgleed van schrik mijn ving'ren, -

 

'k Verliet de plek waar mij dat spel mogt sling'ren

 

Met loome schreên, -

 

En toen de slaap mijn sponde was genaderd,

 

Vloog in den droom 't profetische gebladert

 

Nog om mij heen!