De ring fan it ljocht

Fryske folksforhalen

De wite kou

As 't sa út kaem kwânsele Jan wol ris yn greatfé. Op in kear trof er in boer, dy woe in spierwite kou ha. Der mocht net in plakje bont oan sitte. Dy soe Jan him wol leverje. Hy koft in wite kou en dêr kaem er mei op 'e pleats. De boer stapte der omhinne en doe sei er: ‘Dit is gjin suver spul. Dy kou hat in swart plak oan 'e lofterkant fan 'e bealich’. ‘Och, hearink’, sei Jan, ‘ja, dat is stom. Ik wit soms sels

[p. 390]

net hoe sterk as ik bin. Sjoch, dy kou woe ûnderweis net rinne. Nou hie 'k thús de kachel útklaud, ear't ik fan hûs gong en doe't de kou net om lyk woe, ha 'k him mei de swarte hân in dûst tsjin 'e rjochterkant fan 'e bealich jown’. Doe sei de boer: ‘Man, as jo him oan 'e rjochterkant in dûst jowe, hoe kin er dan oan 'e lofterkant in swart plak ha?’ Jan antwurde: ‘Oan 'e rjochterkant hie er fansels ek in swarte feech, en dy ha 'k der ôf helle. Mar jo witte net hoe hurd as ik slaen kin. As ik him mei de smoarge hân op 'e rjochterkant fan 'e bealich slach, dan kinne jo de swartens oan 'e lofterkant noch sjen. Mar dêr hie 'k net by stilstien’.