De ring fan it ljocht

Fryske folksforhalen

Hounen

Jan hold der ris twa hounen op nei. Der kaem in mynhear op him ta en dy sei: ‘In moaije houn is dat’. ‘Hokker?’ frege Jan. De mynhear wiisde de iene oan. ‘Welker!’ sei Jan. ‘Ja dy!’ sei de mynhear. ‘Krekt, Welker’, sei Jan. ‘Ik kin neat mei jo wurde’, rôp de mynhear. Mar de beide hounen hieten Hokker en Welker.

As Jan in houn hie, wie dat noait samar in gewoanenien. Op in middei by de simmer hiene Jan en Tsjits yntiids iten en se sieten noch hwat by de tafel to dodzjen. Ynienen skrille Tsjits wekker en sei: ‘Jan, it guod moat fan 'e line, wy krije reinwetter’. ‘Ei jonge, né’, sei Jan, ‘it wie ús houn dy't foar de glêzen lâns roun’. It wie sa'n greate grouwe houn, it waerd der tsjuster fan yn 'e hûs. ‘Sjoch’, sei Jan, ‘dêr hast de sinne al wer’. Mar hwat moast dy houn, hy gong oars noait fuort? ‘Hy stapte de Draei oer’, fortelde Jan letter, ‘en hy kuijere by de Formanje del. Ik wie klear wekker en Tsjits ek. De houn gong nei Klaes Anders' pleats ta. Dêr sieten se noch to iten. De houn stapte troch it hekje en sa de hutte yn. Och heden, it duorre mar even, dêr kaem er wer oan, in heale baerch dwers yn 'e bek - se hiene krekt slachte. Mar ûnderwiles wie it hekje tichtwaeid. Hy die twa stappen tobek, naem in oan-rintsje en sprong mei de heale baerch yn 'e bek oer it hekje. Mar dêr kaem Klaes Anders oanrinnen mei trije arbeiders, bleate koppen, hoasfuotling en yn 't festje,

[p. 388]

grjippen en heafoarken by har. By de homeije hellen se de houn yn en dêr soene se him rame. Mar de houn fornaem hwat. Hy kearde him om, lei de baerch del en hy lake. Hy lake! Sjoch, it wie har gelok, dat se har ynholden, trochdat de houn to bot lake, hwant hy joech neat om trije arbeiders en in âld boer. Sa kaem er thús, de baerch koe amper troch de ûnderdoar. Hy lei him foar my del op 'e telle; hy seach my oan en kwispele hwat. Doe soe er wer hinne - ik tink fan om 'e oare helte fan 'e baerch. Mar ik sei tsjin him: Jonge, wy ha spek genôch yn 'e skoarstien! En ik ha dy heale baerch werombrocht nei Klaes Anders’.

‘Ik wie ris to Ljouwert by de Put’, forhelle er, ‘dêr wie in houn en dy stiel in stik fleis by in hynsteslachter út 'e winkel. Doe kaem der in oare houn oan rinnen en dêr rekke er mei oan 't fjochtsjen. De iene biet him fêst yn 'e oare. It gong need, moatt' jim tinke. Earst gong der in ear oan, doe in poat en sa mar troch. Op 't lêst hiene se elkoar op - op 'e strjitte lei oars neat mear as twa sturten. As ik it net foar myn eigen eagen sjoen hie, soe 'k it net leaud ha’.