De ring fan it ljocht

Fryske folksforhalen

Ik wol 't hast al leauwe...

To Snits wenne in advokaet, dy koe alderheislikst lige. Miskien is dat it rjochte wurd net - der wurdt fan alle advokaten sein, dat se lige kinne moatte - yn alle gefallen: hy koe wakker stâlle. Dêr bigoun er lêst mei to krijen, sadwaende moast der hwat op foun wurde. Hy frege in feint yn 'e krante en dêr kamen forskate gadingmakkers op los. Doe't de earste him presentearre hie, sei de advokaet: ‘Fan jou persoan wol ik neat sizze, hwant dat liket wol goed, mar kinne jo ek lige?’ ‘Né’, sei de man, ‘né, lige dat doch ik perfoarst net, dêr bin 'k pûr op tsjin!’ ‘Dan kin 'k jo net brûke’, sei de advokaet. Doe kaem nûmer twa. De advokaet fornaem nei it iene en 't oare, en doe frege er wer: ‘Kinne jo ek lige?’ De man sei: ‘As in wachter!’ ‘Dan kin 'k jo net brûke’, sei de advokaet. Doe wie de tredde oan bar. Oan 'e ein fan it petear frege de advokaet wer: ‘Kinne jo ek lige?’ ‘Nou ja’, sei er, ‘lige? Hwat jo nou ligen neame... Ik kin it spul wol in bytsje opsiere’. De advokaet sei: ‘Dan binne jo bineamd! Sjoch, ik ha foar in gewoante, ik stâl wol ris hwat. Dêr kin 'k neat oan dwaen; it is mysels ek net yn 'e wei, mar ik bigjin der skea fan to krijen. As 't gefal him nou wer foardocht, dat immen my net leauwe wol, dan stjûr ik him nei dy ta en dan moatstou him safier sjen to krijen dat er my leaut’.

It duorre net sa mâlle lang doe kaem der in boer by de advokaet foar in pleit. Se hiene de saek ôfhannele, doe frege de advokaet: ‘Hawwe jo fan 'e moarn dy greate

[p. 374]

fûgel ek sjoen?’ ‘Né’, sei de boer, ‘neat fan fornommen’. De advokaet sei: ‘Man, de hiele stêd wie der tsjuster fan, doe't er hjir oer fleach, sa'n greate fûgel!’ ‘Ik wit net’, sei de boer, ‘dat giet my to stûf, dat leau 'k net’. ‘Nou’, sei de advokaet, ‘freegje Jan, myn nije feint, mar!’ De boer giet nei Jan en seit: ‘Ei ju, mynhear seit, hjir is sa'n greate fûgel oer flein, hiele Snits wie der tsjuster fan. Dat lycht er fansels!’ ‘Nou!’ sei Jan, ‘nou! Ik haw him net sjoen, mar ik wol it hast al leauwe, hwant dêr by de Hommerts is sa'n great aei delkommen, der binne fjouwer man yn 'e djerre fordronken’.

In set letter kaem der in oare boer. Doe't de advokaet dêr de saken mei bipraet hie, frege er: ‘Hawwe jo it al heard? De Noardsé hat yn 'e brân stien’. ‘Hè!’ sei de boer, ‘dat bistiet net’. De advokaet sei wer: ‘Freegje Jan, dat is myn feint, mar nei!’ Hawar, de boer gong nei Jan ta, en sei: ‘Dy keardel wol my wysmeitsje, de Noardsé hat yn 'e brân stien, mar dat lycht er fansels!’ ‘Nou’, sei Jan wer, ‘nou! Ik ha 't net sjoen, mar ik wol it hast al leauwe, hwant it wiene hjir fan 'e moarn bitiid allegearre karren mei brette hjerring’.