De ring fan it ljocht

Fryske folksforhalen

Nêstbouwe

Doe't God de fûgels skepen hie, learde er se fuortdalik om in nêst to bouwen. Se hiene de kop der allegearre goed by, bihalve de houtdou. Dy siet mar hwat sleau to knikkeboljen en smiet ûnforskillichwei hwat prikken op in protsje.

Doe't God tsjin de fûgels sei, dat se nou aeijen yn it nêst lizze moasten, ûntdiek de houtdou dat syn aeijen der troch rûgelen. Hy hie wol foar it forstân dat it oars moast en hy frege de akster om it him to learen. De akster woe witte, hoe't it kaem dat er net nêstmeitsje koe en de houtdou sei: ‘Oeh! Ik koe 't sa goed, oeh! Ik koe 't sa goed’.

[p. 357]

De akster die it him prikje foar prikje foar en de houtdou die neat as mei de kop knikken en mompeljen: ‘Sa giet it goed, sa giet it goed!’ doe't er it sels dwaen moast, smiet er wer hwat tokjes op in bultsje en rôp: ‘Ut de noed, hjoed giet it goed!’ en hy fleach fuort. De akster waerd sa lilk, dat er him neirôp: ‘Kom tobek, forrekte gek! Tobek gek, tobek gek!’

De houtdou mient by 't foarjier, dat er diskear in goed nêst meitsje sil en hy ropt dan: ‘Ut de noed! Hjoed sil it goed!’ Mar sa gau as er aeijen lizze sil, ropt er: ‘Oeh! Ik woe dat 'k it koe! Oeh! Ik woe dat 'k it koe!’ De akster hat de houtdou noch net sjoen of hy ropt: ‘Kom tobek, forrekte gek, gek, gekgek!’