De ring fan it ljocht

Fryske folksforhalen

‘Dag pânkoekje!’

Der waar un oad wyfke an 't pânkoekbakken. Se wipte de koekpan op om de pânkoek om te keren, maar doë fiel y buten de pan, over de grôn, en rôlde soa ut hús út. En doë't y de weg lâns ging, sat deer un poes en die sei: ‘Pânkoekje, pânkoekje, weer gaaste na toë?’ ‘Nou, ik gaan wat te kuieren, want ik wil niet bij 't oade wyfke blieuwe’. ‘Nou, dag pânkoekje!’ ‘Dag poes!’ En 't pânkoekje rôlde weer feë'der. En doë kwam se op hor weg un hin teugen. ‘Pânkoekje, weer gaaste na toë?’ ‘Ik gaan de wereld in. Ik wil niet bij 't oad wyfke blieuwe’. ‘Nou, dan most it self wete. Dag pânkoekje!’ ‘Dag kyp!’ Doë sat deer un feugelke op 'e weg. En die sei ok: ‘Pânkoekje, pânkoekje, weer gaaste na toë?’ ‘Nou, ik wil es wat fan 'e wereld sien. Ik wil niet bij myn oad wyfke blieuwe, ik gaan fo't’. ‘Ja’, sei 't

[p. 349]

feugelke, ‘maar overal binne gefaren in 'e wereld’. ‘Kin my niks skele!’ sei de pânkoek, ‘maar ik wil niet bij 't oad wyfke blieuwe’. ‘Nou, dag pânkoekje!’ ‘Dag feugelke!’

En 't pânkoekje rôlde maar en rôlde maar en rôlde deur 't lân en op 't lest kwam se foor un brede sloat. Pânkoekje docht, hoe mot ik hier nou over komme? Maar deer kwam un hôn an. Die sei: ‘Dag pânkoekje, weer gaaste na toë?’ ‘Dag hôn, weer't ik na toë gaan? Ik wou over die sloat hene, maar ik weet niet hoe'k er over komme mot’. ‘Nou, weeste wat?’ sei de hôn. ‘Gaan mij maar op 'e rug sitten, dan spring ik er over hene’. ‘Nee hoor’, sei 't pânkoekje, ‘dat doën ik niet, want dan eeste mij op’. ‘Weeste wat, gaan mij dan maar op 'e steë't sitten, dan spring ik er met dy over’. ‘Nee hoor’, sei 't pânkoekje, ‘dat doën ik niet, want dan eeste mij op’. ‘Nou, weeste wat? Gaan op 't uterste puntke fan myn snút sitten’. ‘Ja’, sei 't pânkoekje, ‘dat doën ik’. En 't pânkoekje ging op 't uterste puntke fan 'e snút sitten. ‘Hap!’ sei de hôn, en fo't waar 't pânkoekje.

(Hollum, Amelân)