De ring fan it ljocht

Fryske folksforhalen

Om 't hurdst meane

It folk siet op in winterjoun yn 'e herberge. Doe kamen de sterke stikken los, en hwat se dan wol net koene! Nuver, yn 'e herberge koene se simmerdei sa ôfgryslik reedride en by 't winter meanden se in fjild lân yn ien dei.

Wylst se dêr sa sieten to swetsen, wie der in frjemde man yn kommen. Dy skikte ek by en krige in lange piip. Doe wie der ien yn it omsittend laech, dy joech ek wakker op fan syn meanen. ‘It is sa’, sei in oaren, ‘der is him noch noait ien foarby meand’. ‘Nou’, sei de frjemde man tsjin 'e mier, ‘dan wol ik fan 't simmer wol ris mei dy meane, as 't safier is’. Wis, dat moast altyd wêze. ‘Dan kom ik wol by dy’, sei de ûnbikende.

De oare simmers wie de mier mei in maet yn 't span oan 't meanen en doe kaem de frjemdling by him yn 't miedlân. De mier tocht, ik sil dy der wol efkes ôf meane, mar doe't de frjemdling sei: ‘Nou moatstou mar foarop en dan krijst in heal forset foarsprong’, doe bikaem er al in bytsje. Se setten útein, en och hea, de mier wie noch net healwei de twadde helte fan it forset, doe siet de oare him al op 'e hakken. Hy tocht, blikstiender, ik wol my winliken net foarby meane litte. Mar de oare kaem neist him en se wiene op slach. Doe die de mier in heale slach, hy draeide syn seine

[p. 332]

en hâldde de hakke fan 'e seine hwat ryklik op 'e oare kant - en feecht de nije mier dêr net yn dy seinehakke! Nou, de sneed fan syn eigen seine krolde oan 'e foarein hielendal om, en doe koe er net mear meikomme, hwant hy moast sa nou en dan in hak tobekdwaen, omdat er in streekje stean litten hie.

Doe't se oan 'e ein wiene, sei de frjemdling: ‘Dou hast it woun, mar net earlik!’ en hy spatte ôfgryslik op. De mier en syn maet hiene wol yn 'e rekken, dat it forkeard spul wie en dat se it mei de duvel to krijen hiene. Se waerden ek lilk en seine: ‘Ast nou net makkest datst fuort komste, dan meane wy dy dyn hynstepoat ôf’. Doe wie dêr ynienen in knal, en in blauwe walm, en in stank, en de hiele keardel wie fuort. De duvel hie it âlde foefke net kennen, dat ûnder mieren wol tapast waerd, as de iene de oare in loech ôfsjen woe.