De wrâld is rûch
Wy moatte swije
Der wie ris in man dy wie troud mei in echte rabbelskûte, dy't neat foar harsels hâlde koe. Altyd stie se by de buorwiven to ratteljen en to tsjatteljen en alles hwat der by harren yn 'e hûs foarfoel wie in setsje letter oer de buorren. De man hie al in kearmannich tsjin har sein, dat se safolle net prate moast, mar dan sei se altyd: ‘Och hea, ik fortel noait hwat!’ Dêr krige er syn nocht fan.
Op in middei gong er fan hûs en de jouns doe't it al tsjuster wie, dêr kaem hy der yn stouwen, ûnder en ûnder it bloed. De frou frege forheard: ‘Heden, heden, hwat is der nou bard?’ Hy sei: ‘Neat sizze - earst skjinne klean oan!’ Hy gong nei boppen, strûpte syn spullen út en kaem mei skjinne klean oan wer ûnder. De frou wie noch helte nijsgjirriger wurden en sei: ‘Fortel nou ris op - hoe kaemstou sa ûnder it bloed?’ ‘Dou kinst swije, net?’ ‘Ja wis!’ sei se, ‘ik swij ommers altyd’. ‘Dan sil 'k it dy wol fortelle - ik ha twa de strôt útsnien’. ‘Is 't wier?’ ‘Ja, mar gjin minske hat it sjoen. Mar astou der fierder oer praetste, dan is 't dien mei my!’ Se rekken op bêd en de oare moarns gong de man gewoan nei syn wurk, mar de frou wynde mar yn 'e hûs om. Se moast it kwyt, dat se roun nei in buorfrou en sei: ‘Nou, nou, nou, hwat der nou bard is, ik kin 't jo net fortelle, hwant ik moat swije’. ‘Hwat dan?’ woe de buorfrou witte. ‘Ik moat swije!’ sei se. Mar de buorfrou sei: ‘Jo witte doch wol - ik kin altyd alles foar my hâlde. As jo it my nou fortelle, dat jowt neat, hwant wy prate der doch net fierder oer’. ‘Toe dan mar!’ sei de frou, ‘it sit my hjir oan ta. Justerjoune kaem myn man thús en hy siet ûnder it bloed!’ ‘O ja?’ frege de buorfrou, ‘hie er in ûngelok hawn?’ ‘Né’, sei se, ‘hwat der bard is, ik kin der net oer prate!’ ‘Och sloof’, sei de buorfrou, ‘fortel it nou! Ik swij ommers’. ‘Wel’, sei de frou, ‘hy kaem thús, hielendal oerstjûr, en op 't lêst krige ik it der út - hy sei: Ik ha twa de strôt útsnien’. ‘Oe hearink!’ sei de buorfrou, ‘hjir kinne wy net fierder oer prate’. ‘Né’, sei de frou, ‘wy moatte swije’.
Mar se wie noch net fuort, of de buorfrou fortelde it oan har buorfrou en dy briefke it wer oer oan in tredde buorfrou - it duorre mar in sucht doe wist de hiele streek, dat dy man hie twa de strôt ôfsnien. En de middeis, wylst de man thús wie to iten, dêr kamen twa polysjes op 't hynder oanriden; dy stapten ôf en brûsden sûnder folkroppen ta de doar yn en seine tsjin 'e man: ‘Jo moatte mei! Jo ha in moard dien!’ Hy sei: ‘Ikke in moard dien?’ ‘Ja wis, it is al lang bikend. Justerjoune ha jo twa de strôt útsnien’. ‘Oe hearink!’ sei de buorfrou, ‘hjir kinne wy net fierder oer op 'e hichte en dat is myn frou’. ‘Dêr ha wy neat mei to meitsjen’, seine se, ‘jo moatte mei. En hwer binne de twa liken?’ ‘Nou’, sei er, ‘kom mar mei’. Hy roun mei de twa polysjes nei in buorman syn skuorre en hy wiisde: ‘Sjoch, dêr hingje se op 'e ljedder - wy hawwe juster twa bargen de hals útsnien’.
Auteursrechtelijk beschermd