De ring fan it ljocht

Fryske folksforhalen

De mier en de wezeling

Der wie in mier dy't de earste jouns dat er by syn boer wie, in ûnmeugend bulte iet. De oare moarns klage er oer pine yn 't liif. De boer sei: ‘Ik sil jo in wûnderdrankje jaen. Nim der mar goed hwat fan yn, dan reitsje jo de kwael hjoed noch wol kwyt’.

[p. 298]

De mier sûpte it hiele fleske mei wûnderoalje leech en sette nei it miedlân. It duorre net mâlle lang, doe moast er tige nedich út 'e broek en hy gong yn 'e sleatswâl sitten. Krekt hie er de broek strutsen, doe stoude der in wezeling út 'e rûchte. De mier tocht, gjin wûnder dat ik pine yn 't liif hie, dat ûndier hat my yn 't lichem om sitten to biten. Syn pine yn 't liif gong oer, en doe't er nei de ûngetiid wer thúskaem, fortelde er oan 't wiif hoe't er it by de boer hawn hie mei de wezeling. De frou frege: ‘Hast neitiid noait wer lêst fan sa'n ûndier yn 't liif hawn?’ De mier sei: ‘Dou tinkst doch net dat ik gek bin?’ Hy strûpte de broek del en doe seach syn wiif, dat er in stik hinnegaes foar 't gat boun hie.