De ring fan it ljocht

Fryske folksforhalen

[p. 284]

Hoe't it rinne kin

Twa hantsjemieren kamen elkoar ris tsjin op in polderdyk. Se hiene elkoar yn jierren net sjoen en gongen op in hikke sitten. De iene frege de oare hoe't it him gongen wie.

‘Dat sil 'k dy fortelle’, sei de earste mier, ‘ik rekke by in bêste boer yn 't wurk’.

‘Dat is moai’, sei de twadde mier.

‘Sa moai wie it nou ek net’, sei de earste mier, ‘hwant ik rekke mei hynder en wein yn 'e sleat’.

‘Dat wie slim’, sei de twadde mier.

‘Sa slim wie it nou ek net’, sei de earste, ‘hwant de boer syn dochter helle my der út en wy binne troud’.

‘Dat is moai’, sei de twadde mier.

‘Sa moai wie it nou ek wer net’, sei de earste, ‘se is binnen in moanne forstoarn’.

‘Dat is slim’, sei de twadde.

‘Sa slim wie it nou ek wer net’, sei de earste, ‘hwant ik hie de pleats’.

‘Dat is moai’, sei de twadde.

‘Sa moai is it nou ek net’, sei de earste, ‘hwant hy is oan 'e groun ta ôfbrând’.

‘Dat is slim’, sei de twadde.

‘Sa slim is it ek net’, sei de earste, ‘hwant ik hie noch in stik lân mei grouwe rapen’.

‘Dat wie moai’, sei de twadde.

‘Sa moai wie dat ek net’, sei de earste, ‘hwant de bargen ha se opfretten foardat se dold wiene’.

[p. 285]

‘Dat wie slim’, sei de twadde.

‘Sa slim wie it net’, sei de earste, ‘hwant dy bargen waerden sa fet as modder’.

‘Dat wie moai’, sei de twadde.

‘Sa moai wie it nou ek net’, sei de earste, ‘hwant se hawwe harsels deaskiten’.

‘Dat is slim’, sei de twadde.

‘Sa slim wie it net’, sei de earste, ‘hwant doe hie ik wer tiid om to meanen’.

‘Dat wie moai’, sei de twadde.

‘Sa moai wie it net,’ sei de earste, ‘hwant it meanen wie my forleard en ik meande mysels in foet ôf.

‘Dat is slim’, sei de twadde.

‘Sa slim is it ek net’, sei de earste, ‘hwant nou hoech ik mar ien klomp to keapjen’.

‘Dat is moai’, sei de twadde en se stapten elk wer in kant út.