In stokdove âld man siet ris bûtendoar by syn húske oan 'e dyk. Hy wie dwaende om in stok yn 'e bile to setten en doe seach er yn 'e fierte in mynhear de dyk del kommen. Hy tocht, as dy mynhear hjir nou aensen by my is, dan sil er my wol fan alles freegje, mar hy bigjint grif mei: ‘Moarn!’ to sizzen en dan siz ik him ek moarn. Dêrnei sil er wol freegje: ‘Hwat dogge jo dêr?’ en dan antwurdzje ik: ‘Ik set in stôk yn 'e bile’. Dy mynhear sil dan wol opmerke: ‘Mar dy stôk is fiersto lang’. Dan siz ik: ‘Dêr sil ik daelk in ein ôf seagje’. Dan sil er wol freegje: ‘Hwat is 't neiste paed nei 't doarp?’ Ik sil dan sizze: ‘As jo altyd mar rjochtút rinne, komme jo der fansels’.
Wylst er dat allegear biprakkesearre, wie de mynhear oan him ta kommen. Hy bleau stean en frege: ‘Kinne jo my ek it neiste paed wize nei it doarp?’ ‘Moarn!’ sei
[pagina 281]
[p. 281]
de dove man. ‘Ja, ek moarn’, sei de man, ‘mar ik wol graech witte, hoe't ik op in gausten yn 't doarp komme kin!’ ‘Ik set in stôk yn 'e bile’, sei de dove. ‘Ja, dat sjoch ik wol, mar hwat is 't koartste paed nei 't doarp?’ ‘O, dêr seagje ik daelk in bêst ein ôf’. ‘Och man, rin nei de duvel!’ ‘As jo altyd mar rjochtut rinne, komme jo der fansels’.
Auteursrechtelijk beschermd
