Skeare foar in stûr
Op 'e Jouwer wenne skearbaes Ruerd; dêr koene de lju har skeare litte foar in dûbeltsje, mar it koe ek foar in stûr. Foar dûbeltsje skearde baes noch ris wer omheech, mar foar stûr ien kear ûnderút en dêrmei wei. Der wie in kloek arbeidersminske dy joech har man altyd in dûbeltsje skeardersjild mei. Mar doe sei de buorfrou: ‘Myn man kriget altyd mar in stûr mei, mear kostet it skearen net’. ‘Goed dat ik it wit’, sei se, ‘dy stûr kin ik bisparje’. Dat de oare sneontojouns krige de man mar in stûr mei. Hy lei dêr wakker tsjin yn; hy liet him altyd foar in dûbeltsje skeare. Mar dat joech him neat - buorman kaem foar in stûr klear, hwerom hy dan net? ‘As wy alle kearen dy stûr oan 'e kant lizze, dat is twa-en-fyftich stûren yn 't jier, hwat kinne we dêr net foar keapje!’ Dat er allinne mar ûnderút skeard waerd, wie gjin nijs foar him. Baes Ruerd hie him noch noait opskeard, mar hy miste syn twa slokjes fan in botsen de romer.
Doe op in joun yn 'e iere maitiid, dat de katten de maert yn 't liif krije, kamen man en frou ris togearre de skearwinkel foarby, dêr't baes Ruerd syn klanten noch út it burd naem. Efter it hûs sieten in steal katten en dy gongen alderaeklikst to kear. It minske frege: ‘Hwat is dat doch?’ It fynste wie by har al hwat fan it gehoar ôf. Hy sei: ‘Dit liket nearne op, h'n!’ ‘Mar hwat is der dan oan?’ ‘Baes skeart wer ien foar in stûr, hearst dat net! Dan feecht hy der mar op ta, it is net út to stean; it docht noch searder as kieslûken’. Doe't it sneon wie, krige er syn dûbeltsje wer. ‘Ik mei net ha’, sei se, ‘dat baes Ruerd dy heal strûpt’. De man naem tonei syn twa sneontojounsslokjes wer.
Auteursrechtelijk beschermd