Snoade domkoppen
Waerkunde
Der wie ris in professor yn 'e waerkunde, dy stalde it almanak ek gear. Hy seach heech by himsels op en hy wie der wis fan: sa't hy it birekkene, kaem it ek út. Op in kear sei er tsjin 'e feint: ‘Jonge, it is sok himelsk moai waer, wy koene fan 'e middei wol ris út to riden. Slaen mar twa hynders foar it iepene weintsje, dan fornimme se amper dat se hwat efter har hawwe en hoege se net sa to switten’. ‘Dat komt yn oarder’, sei de feint, ‘mar soene jo net better, as jo doch út to riden geane, de koets nimme kinne en lit de glêzen mar sakje? Hwant ik wit net - ik stean it waer net’. De professor sei: ‘Ik ha fan 'e moarn noch yn 't almanak sjoen - it kin hjoed net reine’. ‘Hwat net kin, wit ik net’, sei de feint, ‘mar de loft skoarret my tofolle yn 'e kimen’. ‘Ik sil 't foar de wissichheit noch ris neisjen’, sei de professor en hy toffele wer yn 'e hûs. Efkes letter kaem er werom: ‘Nim it iepene weintsje mar, hwant it reint hjoed net’. ‘Nou, wy sille sjen’, sei de feint noch, mar de professor waerd koart: ‘Ynspanne! Gjin praetsjes!’
‘Sjochst nou wol’, frege de professor, doe't se in eintsje riden hiene, ‘dat it alderivichst moai waer is?’ ‘Noch al, ja’. ‘Né, de hiele middei’. De feint wiisde nei de loft dy't hwat langer hwat mear bigoun to skoarjen. ‘Dat binne mar hwat losse wolkens, dy't oerdriuwe’. ‘O!’ sei de feint.
Se ride wer in ein en dêr komme se in pleats foarby dy't hwat op 'e romte stiet en dêr sjogge se de boerinne, dy't waskguod oan 'e line bylâns giet. Se fielt der oan, en se fielt der noch ris oan, krekt as woe se sizze, né, it is noch net droech. Mar se bigjint it doch fan 'e line ôf to kniperjen. Doe frege de professor: ‘Hwerom knipert dy boerinne it waskguod fan 'e line?’ ‘Ik tink dat se it waer net fortrout’, sei de feint. ‘Stilhâlde’, kommandearre de professor, ‘en ik sil it minske freegje, hwerom't se dat docht’. Hy trêddet nei har ta en hy freget: ‘Hwerom helje jo dat guod yn? Is it dan al droech?’ ‘Dat hat er wol oan’, seit se, ‘mar as 't wiet reint, bin 'k folle fierder fan hûs’. Hy seit: ‘Lit it mar dryst hingje - it reint fan 'e middei net!’ De boerinne sjocht him ris op en del oan: ‘Ha jo fan 'e moarn in stik brea hawn?’ ‘Ik bin gjin forhaeltsjeforkeaper’, seit er, ‘ik bin professor yn 'e waerkunde en ik ha birekkene yn 't almanak, dat it kin hjoed net reine!’ ‘Mar ik ha oare waerprofeten’, seit de boerinne, ‘dy't ik folle better bitrou as jo. Us âld swarte kou wie de hiele moarn al hwat oars as oars en nou stiet er al in ûre boppe de sleat to hingjen. En sa niis hat er him omdraeid mei de kont yn 'e wyn, hoewol't der sa goed as gjin wyn is. Dat jo kinne der mar steat op meitsje, binnen de healûre reint it’. ‘Hwat soe dy kou dêr nou fan witte!’ sei de professor, suver hwat brimstich. ‘Jo sille wol mear witte as de kou, nim ik oan’, sei de boerinne, ‘mar dy kou hat noch noait mis west. Dat ik ried jo oan: swaei de wein en ryd nei hûs’. ‘Gekheit allegearre’, sei de professor. Hy hie syn nocht fan it forhael en liet de feint fierder ride. Yn 'e wein moppere hy noch efkes troch: ‘Hwat in stik ûnforstân! Fortrouwe se op in âld kou yn pleats fan op it almanak’.
Mar se rieden noch in eintsje en dêr ynienen biloek de hiele loft en waerd hwat langer hwat tsjokker. Se fielden de earste spatterkes. ‘In inkelde forwaeide drip
Auteursrechtelijk beschermd