De ring fan it ljocht

Fryske folksforhalen

De platte brêge

In Dokkumer woe ris in fearskipke bouwe litte by in skûtmakker yn 'e stêd. Se waerden it iens oer de priis en de man sei hoe't er it krekt ha woe. It skipke kaem klear, mar doe't it yn 't wetter lei, koe it net ûnder de brêge troch. Goede rie wie djûr en elkenien sei der syn sechje oer. De iene woe de brêge opkrikke, de oare woe it skip krekt as in twibak midstroch seagje en it dan wer oanelkoar lymje.

Der wie in jonkje by de feart oan 't boartsjen mei in âld puts en de skûtmakker stie der mei niget nei to sjen. ‘Nou moatte jim ris sjen!’ sei er, ‘as dy puts leech is, driuwt er heech op 't wetter, mar sadré't der wetter yn komt, giet er djipper lizzen. Dat moat mei dit skip ek kinne’. Se bigounen mei man en macht mei wetter to

[p. 263]

tôgjen en smieten it yn it rûm. It skip kaem stadichoan djipper to lizzen en it skoude ûnder de brêge troch.

Mar nou moast it wer leech. Krekt doe't se bigounen it mei amers leech te eazen, hie it jonkje syn nocht fan it wetterboartsjen. Hy skopte mei de klomp tsjin 'e âld puts oan, der kaem in gat yn en de puts roun leech.

‘Ophâlde!’ rôp de skûtmakker, ‘dit kin folle makliker en gauwer’, en hy boarre mei in mânske stokboar in gat yn 'e boaijem fan it nije skip.