De ring fan it ljocht

Fryske folksforhalen

De sânbult

In froedsman fan Dokkum hie it paedtsje yn syn tún opheegje litten. Doe't it klear wie, lei der noch in mânske bult oerbleaun sân yn 'e tún. Hy moast in pear dagen nei Ljouwert ta en frege oan ien fan 'e riedsleden, oft dy der foar soargje woe, dat it sân oan de lêste kerrel ta fuort kaem. Dêr koe er steat op meitsje, sei it riedslid.

Doe't de froedsman wer thúskaem, trof er it riedslid op 'e strjitte en frege him

[p. 262]

fuortdalik oft it mei it sân yn syn tún klearkommen wie. It riedslid lake en sei: ‘Froedsman, it is krekt sa kommen as jo it ha woene. It sân is oan 'e lêste kerrel ta fuort’. ‘Tsjonge, jonge’, sei de froedsman, ‘hoe hawwe jo dat oanlein?’ ‘Kom mar mei’, sei it riedslid, en wylst se togearre nei de tún rounen foege hy der oan ta: ‘It wie mar in hânomdraei. Ik ha trije man in greate kûle grave litten en wy hawwe it sân bidobbe’. Yn 'e tún wiisde er: ‘Sjoch, dêr sit it yn’. De froedsman seach in keal plak en dêr flak efter lei in bult dy't noch folle greater wie as de earste west hie.