De ring fan it ljocht

Fryske folksforhalen

De straf foar de ynbrekker

Troch ien fan 'e poarten wie ris in tige grouwe hazze yn 'e stêd fan Dokkum kommen. Op in moarn doe't de boargemaster ta it finster útseach, foel syn each op 'e hazze, dy't ta de griente yn syn tún siet. De boargemaster strûsde op slach nei it stedhûs. Hy joech oarder om alle poarten to sluten, rôp de wachters en de rjochtstsjinners by him en sei: ‘Der is in dief yn 'e stêd en dy stelt myn grientetún leech. Wy moatte him fange!’ Se setten alles op stelten en hâldden in driuwjacht troch hiele Dokkum. Se fleagen it iene hûs út en it oare yn, se brieken flierren op om to sjen oft er dêr ek ûnder siet; se sloopten de hokken, mar de dief koene se net fine. De jouns, doe't heal Dokkum fornield wie, kamen se dea-ynein werom. Se

[p. 258]

kamen by de boargemaster syn hûs en der siet de hazze wer yn 'e grientetún en hy friet om 't libben. Doe binne se mei-elkoar om 'e tún hinne stean gongen en hawwe de hazze fongen. De boargemaster sei: ‘It is in misdiedich dier; hy hat him modderfet fretten oan in oar syn eigendom. Hoe moatte wy him straffe?’ ‘Deahongerje litte’, sloech ien foar. ‘Ja’, sei de boargemaster, ‘in goed idé. Mar hoe dogge wy dat?’ ‘Hielendal net sa slim’, ornearre in oaren: ‘Wy smite him bûten de poarte, de poartedoarren geane ticht en dan kin er noait wer yn jou grientetún komme, boargemaster’. Sa hawwe se dien.