De ring fan it ljocht

Fryske folksforhalen

De rike widdou fan Boalsert

Der wenne in koumelker yn in dykhûs oan 'e Slachte, earne yn 'e Lollumer kontreijen, dy hie wol sin oan in auto. De boeren rieden op 't lêst allegearre yn in slide en dêr stieken se him de eagen mei út. Mar winliken mocht it him net barre.

Doe waerd der yn 'e krante in Ford Sedan oanbean, fan in net al to âlde jiergong. ‘In prima staat. Tegen elk aannemelijk bod’. As adres stie der in strjitte to Boalsert by. Dat wie net to fier ôf, dat him tocht, hjir koe er sachs ris sjen. Hy frege yn 'e Gysbert-stêd hwer't er wêze moast en seach al hwat forheard, doe't er op 'e moaiste stân by ien fan 'e deftichste hearehuzen tolânne kaem. It woe him net oan, dat er to plak wie, dêrom sei er tsjin 'e mefrou dy't sels by de doar kaem: ‘Ik haw dit adres yn 'e krante lêzen, sa en sa, mar ik leau, dat komt net goed’. ‘It komt al goed’, sei de mefrou, ‘komme jo mar fierder’.

De man sei syn boadskip. Hy liet goed útkomme, dat er net folle bitelje koe en dat hja hjirre yn dit deftich hûs wol net sa'n âlde auto ha soene, dat dy yn syn priis foel.

‘Jo meije him wolris sjen’. Nou, it like der op. In prachtich weintsje en de motor roun as in liere.

‘Dat is neat foar my’, sei de boer, ‘dy kin ik net bitelje’.

‘Hwat ha jo to missen?’ frege de mefrou.

‘Net mear as fiifhûndert goune’.

[p. 216]

‘Dan is er forkocht’, sei hja wer. ‘Nim him daelk mar mei!’

Dat wie in hiele hael, mar de man stie it net. Hy stie it ûnderweis hwat langer hwat minder. Moast dy auto ris stellen wêze bygelyks, dan roun hy, as keaper foar dizze spotpriis, der like goed foar as de dief. Dat hy socht it polysjeburo op en fortelde dêr de hiele saek. De mannen fan 'e polysje skodhollen ek al ris, mar hja koene neat bisûnders oer it minske of de saek gewaer wurde. Dêrom sette al ridlik gau ien fan 'e polysje nei it Boalserter hearehûs om de dame ris to lotterjen.

Né, de auto wie net stellen. Hy wie op in normale manier troch har man by syn libben kocht. Nou wie hja widdou, en foar de polysje woe se ek net forswije, hwerom't se sa dien hie. Har man hie har net al to trou west. Dizze auto hie er spesiael oantúgd om mei in kammeraetske fan sines út to riden to gean. Dêrom hie hja sa'n argewaesje fan it deade ding, dat hja it kwyt woe, sa gau mooglik; in pear sinten mear of minder kamen der net op oan. It greidboerke út 'e Lollumer omkriten hie der in kostlik weintsje oan, dêr't er mei de húshâlding in bulte wille fan krije soe, al soe it allinne mar om it idé wêze, dat hy der suver forgees oan slagge wie.