De ring fan it ljocht

Fryske folksforhalen

Moarn ek hwat

Der wie ris in kening dy gong op in moaije dei út to kuijerjen. Hy fornuvere him yn it moaije waer; sadwaende rekke er eigentlik hwat to fier fan hûs en njonkenlytsen bigoun de mage him frijhwat to jokjen. Hy roun by in feart lâns en dêr foer in skipper. Hy frege: ‘Ha jo ek hwat foar my to iten?’ ‘Dat kin wol’, sei de skipper, ‘mar dan moatte jo earst in ein lûke’ (hy wist fansels net dat ik de kening wie). Ja, it bromde sire sa mâl yn 'e mage, dat hy tochte, dan moat ik mar yn 'e line, ik kin net foarby. Dat hy loek in ein en doe sei de skipper: ‘Nou kinne jo wol oan board komme om hwat iten’. Hy rekke yn 't foarûnder en dêr stie brea mei bûter en tsiis op 'e tafel. De kening smarde in stik brea en doe taestte er nei de tsiis om dêr in stik ôf to snijen. ‘Hui, hui!’ sei de skipper, ‘moarn ek hwat! Of bûter, óf tsiis’. Hawar, de kening iet brea mei bûter, de honger rekke oer en hy pandere nei hûs.

In skoft letter krige de skipper tynge troch in lakei, dat hy moast by de kening

[p. 210]

komme. De skrik sloech him om it hert, hy tocht, hwat soe ik dien ha? Hy komt by it paleis en hy wurdt nei de kening ta brocht. Doe krige er dan foar it forstân hwa't er yn 'e line hawn hie. Mar de kening wie wakker freonlik en sei: ‘Jo binne hjoed myn gast’. En dan wurdt der opdist, alles hwat mar lekker is. Mar de skipper docht nei't er wend is. Hy nimt in stik brea en dêr snijt er him in plakje tsiis op. ‘Ja mar’, seit sa'n hege man dy't dêr ek mei oansit, ‘jo moatte der earst bûter op dwaen’. ‘Né’, seit de skipper, ‘moarn ek hwat’. Dat antwurd foel der sa yn by de kening, dat de man hat in nij skip fan him krige.