de Fryske dracht. De faem joech him oan en hy woun wer de priis. En syn folk hiene der wer gjin idé fan, hwa't dy nije hurdrider wie, mar de jouns thús hiene se suver oars gjin praet. ‘Dat soe 'k ek wol ris sjen wolle!’ sei de foarsoan. ‘Ei ju, sleauwe, hwat soestou! Dou hast doch gjin forstân fan riden!’
It wie in lange, drege winter en it iis bleau moai. Der wie in hurdriderij to Ljouwert útskreaun, de forneamde hurdriderij op 'e grêft Efter de Gouden Bal. Nou soe de hiele ploech der hinne, de stiemem ek mei, hwant dit gong om in gouden haloazje en om de eare - de alderbêste hurdriders kamen der op los. De foarsoan ried ek wer mei. Syn folk sei wol: ‘Sjoch dat is dy fint wer!’ mar fierders koene se him net; hy hie ek noch in âlde ûnderbroek liend, dêr't er yn ried, dan forskrikte it noch hwat mear. Om gjin bikenden tsjin to kommen, ried er tuskentiden net op 'e baen. Der waerd riden en der waerd noch ris riden; it wie njonkenlytsen oan priis en preemje ta en de foarsoan wie der noch altyd oan. Doe kaem him in man op 'e side riden, dêr't it alderjongste al ôf wie; dy sei: ‘Hwat komstou my bikend foar, jonge!’ Hy antwurde: ‘Ik ken jo net’. ‘Né, ik dy ek net’, sei de man, ‘mar dou likest op ús heit as wiest him út 'e bek stapt. Hwa bistou eigentlik?’ Hy sei: ‘Dat kin 'k jo net sizze - ik riid hjir ûnder in skûlnamme. En as nou myn rjochte namme bikend wurdt...’. De man sei: ‘Ik sil my stilhâlde, dat biloof ik dy!’ Doe neamde er syn namme en hwer't er wei kaem. ‘Wel, wel!’ rôp de man, ‘dan moatstou omke tsjin my sizze! Dan bistou in soan fan dy en dy. Jimme mem is jong weirekke’. ‘Ja’, sei er, ‘mar dêr witte se neat fan hjir op 'e baen’. En hy fortelde, dat er thús fortoffele waerd, dat er dêr syn nocht fan krige hie en sa en sa riden leard hie. ‘Dat is mear as in skandael’, rôp syn omke, en dy fortelde hoe't syn broer, dat de jonge syn heit wie, en hy inoar einliken noait rjocht past hiene en dat it him hielendal oer west hie, doe't er mei dat oare frommis troud wie. Hy sei: ‘Ik wit rie - wy hawwe gjin bern. Ik wenje op in eigen pleats. Myn wiif hat ek kaptael fan harsels, dat wy kinne ús skoan rêdde. Dou kinst de pleats fan my hiere, salang as wy libje en dan kinstou him, as alles nei winsk giet, wol erve’. ‘Dit seit bêst, omke’, sei de jonge, ‘mar ik moat ride. Ik wist net iens dat jim bistiene. Mar sadré't ik der ris ûngemurken tuskenút kin, en as 't winter bliuwt, sil dat net lang oanhâlde, dan kom ik del’.
Hy ried wer mei en hy woun de earste priis, it gouden haloazje mei ketting. Mei de tiid kaem er thús. It wie al hwat letter wurden as oars; de faem wie al in moai ein hinne mei melken en fuorjen en togearre makken se dien. Hy en de faem wiene njonkenlytsen great wurden togearre, dat hy fortelde har alles. Doe op in middei, dat it earne hurdriden wie, sette hy ek wer ôf, mar diskear net nei de riderij, mar nei syn omke en hy hierde de pleats op maeije, mar tsjin syn folk praette er earst nearne oer. Pas doe't it nei maeije roun, sei er op in kear: ‘Nou moatte jim jimme aenst mar rêdde, heit, hwant ik krij de pleats oer fan omke dy en dy’. Dêr harken se frjemd fan op. ‘Hwer hast dy dan troffen?’ fregen se, hwant by har witten hie er noait fan 'e pôlle west en omke kaem hjir net. Hy sei: ‘To Ljouwert op it hurdriden’, mar gjinien dy't it leauwe woe. Doe sei er tsjin 'e faem, dy't der ek by siet: ‘Helje dy boel ris even op!’ en doe stalde er alles op 'e tafel út dat er mei hurdriden woun hie. ‘En dou koest net iens ride!’ ‘Né’, sei er, ‘jim ha altyd keard dat ik it learde, mar ik haw it by ljochtmoanne ûnder de slach krige. Dat ik doch jim de groetenis en ik gean fuort’.
Auteursrechtelijk beschermd