De ring fan it ljocht

Fryske folksforhalen

It hantsje

Yn 'e Wâlden wenne foarhinne in man, dy wie foar de twadde kear troud. Syn earste frou hie er fuortjage en de minsken hiene noait wer hwat fan har heard. Dêr hie er in famke by en dat wie by him yn 'e hûs bleaun. Mar syn twadde frou krige sels gjin bern; dêrtroch koe se it styfbern net útstean. En op in kear dat de man nei 't wurk wie, krige se de bile en sloech it famke dea. Om de moard forhoalen to hâlden kappe se it bern yn stikken en it fleis fuorre se op oan de bargen yn 'e trôch. Mar hwat se net sjoen hie - ien fan 'e hantsjes wie yn in kiste fallen dy't ûnder de tafel stie. Se pakte it bern har klean byelkoar en fage der it bloed mei op. De hiele

[p. 167]

boel smiet se yn 'e kiste en bigroef him efter yn 'e tún. Doe't har man thúskaem fortelde se him, dat it bern fuortroun wêze moast. De man socht mei de buorlju alles ôf - sels die it wiif ek wakker mei - mar se founen it famke net.

Jierren letter kaem de man to forstjerren. Doe dage syn earste frou op en woe it bern wer ha. Se kaem by de styfmem to lânne en frege hwer't har dochterke wie. Nou, dat bern wie fuortroun, sei dy, en se hiene der noait wer hwat fan heard. It minske koe oppakke, sa gau mooglik.

De frou joech har ôf, en doe't se it sânpaed delroun dat yn 'e tuskentiid oer it efterste stik fan 'e tún oanlein wie, seach se oan 'e kant tusken de blommen in bernehantsje ta de groun út stykjen. De frou is fuortynienen nei it doarp gongen om it oan to jaen. It spul is dêr opgroeven en doe kaem de kiste foar 't ljocht, dêr't de klean en hwat oerbliuwsels fan it bern noch yn sieten.