er net. Neitiid fregen se dêr de koster al nei, mar dy koe har ek neat wizer meitsje. Dominy krige dy wyks ek al guon oan 'e pastorij dy't der mear fan witte woene, mar hy sei oars net as: ‘Dan moatte jim sneintomoarn mar yn tsjerke komme’.
De oare sneins siet de tsjerke stampfol en doe preke dominy oer de koperen slange yn 'e woastyn. Hy sei: ‘Dy slange dyng doedestiids wûnders en dat docht dizze hjir ek, hwant jim hâldden de sliep út 'e eagen’. Party mochten mar min oer sokke stikels, mar se koene se mar fiele. Lykwols, se bleauwen ek dy moarns wekker. In pear sneinen gong it hwat better mei it sliepen, hwant de lju sjenearden har der foar, mar al gau foelen se wer tobek yn har âlde gewoante. Doe giet dominy hinne en hy kliuwt mei trije turven ûnder 'e earm by de preekstoel op en dy leit er op 'e rânne del. Hwat blikstiender moat er nou wer mei dy turven, fregen de minsken har ôf. Alleman siet wer yn ôfwachting en gjinien sliepte. Mar dominy praette wer nearne oer. Guon fregen him neitiid al wer nei de bidoeling dy't er mei dy turven hawn hie, mar dominy sei wer oars net as: ‘Kom mar yn tsjerke - en hear mar ris nei de preek’. Doe preke er oer de Emmaüsgongers: ‘Was ons hart niet brandende in ons, terwijl Hij met ons sprak’, wie de tekst. ‘Sjoch’, sei er, ‘dy kâlde turven hawwe jim nou waerm makke foar it evangeelje, hwant jimme hawwe net iens sliept’. Guon fregen: ‘Hwat moatte wy doch mei dy smoarge keardel?’ mar oaren laken der om en seine: ‘Dat hat er nou wer knap flikt’. Lykwols, hwat dominy ek bitocht, it sliepen krige hy der net út. Se joegen har foaroer en party snoarken wer, it rochele der oer. It wie gjin gesicht en gjin gehoar. De duvel koe har wol to pakken hawwe, tocht dominy by himsels. En it wie krekt as hie de duvel dat heard. Dy kaem doe faeks ek mear op 'e lappen as nou.
Nou dan. Op in sneintomoarn komt dominy op 'e preekstoel, hy sjocht syn keppel ris oer en dêr sit in feal, sjofel mantsje efter yn 'e tsjerke, in bihindich keardeltsje, hy kaem net iens folle boppe de bank út. Dat is in frjemdenien, tocht dominy. De man siet dêr stil en earbiedich en efteryn. Doe bigoun dominy to preekjen en it duorre net lang of der gongen in bulte hollen foaroer en dominy moast de stim forheffe om boppe it snoarkjen út to preekjen. Mar in inkeldenien wie wekker. Doe seach dominy, dat dat mantsje in potlead of in pinne út 'e bûse helle en in fel papier, en dêr bigoun er as in wyld op to skriuwen. Dominy frege him ôf, hwat dat nou ynhâldde, mar hy sei der neat fan, hoewol't er sa nijsgjirrich wie as in hin mei in glêzen gat. De man skreau mar oan ien tried wei troch. En doe ynienen - hy skreau op perkemint - krige er dat mei de tosken beet, hy loek it mei de hannen fan him ôf en riek it sa út. Nou, doe koe dominy him net langer bidimje. Hy frege: ‘Hwat helje jo dêr doch út?’ De measte lju sliepten troch, mar dy't wekker wiene, en in pear dy't wekker waerden, draeiden de holle om en doe seagen se de persoan dêr sitten. Dy antwurde: ‘Ik skriuw de nammen op fan dejingen dy't sitte to sliepen, mar it spande der om dat se der allegearre op koene’. Doe ûntstie der safolle gegrút en gerûzemoes yn tsjerke, dat ek de lêste sliepers der wekker fan waerden. Mar dy hawwe him net mear sjoen. Ja, de koster hie de tsjerkedoarren goed tichtdien, der koe gjin houn yn noch út, mar it mantsje wie fuort.
Dy wyks kamen der wer lju by dominy. Se seine: ‘Der moat ien yn tsjerke sitten hawwe to skriuwen, ha wy fan guodden heard. Hwa kin dat west ha?’ ‘Ja’, sei dominy, ‘dêr ha 'k ek al nei fornommen, mar om 'e nocht. Lykwols, ik bigryp it nou wol - dat wie de klerk fan 'e duvel en dy skreau jim nammen op. Sjoch, ik hie der al withoefaek oer krimmeneard, dat jim altyd yn tsjerke sitte to sliepen en doe
Auteursrechtelijk beschermd