De muonts en de fûgelsang
Yn in kleaster libbe in tige fromme muonts, dy't o sa fan 'e natûr hâldde en him graech yn 'e bosk fortrêdzje mocht. Hy forklearre dan de eagen oan bisten en blommen en boppe-al forlustige er him yn 'e sang fan 'e fûgels. Sa kuijere er wer ris yn syn frij skoft by sierlik waer de bosk yn. En hwat djipper as er de bosk yn kaem, hwat mear as er losmakke waerd fan it kleaster; hy gong hielendal op yn 'e skepping - Gods skepping. En op in stuit hearde er in fûgel sa hearlik sjongen, dat er folslein ûnder bislach rekke. Hy waerd optein, oplutsen, yn Gods greatens; der bistie oars neat mear foar him as God en de ivichheit en hy forgeat alle tiid. Oant, ynienen, it fûgeltsje swei. Doe kaem er hommels tobek ta de werklikheit en ta himsels. Hy tocht, ja, ik moat ek werom, ik moat nei hûs.
Sadwaende naem er it werompaed, in lokkich man, en hy hie nearne gjin euvelmoed yn. Mar doe't er by it kleaster bidarre, kaem net alles him like bikend foar. Hy tocht, hea, dit moat it kleaster wêze, myn kleaster, dêr't ik wei kommen bin. Sa kloppet er oan by de poarte. Mar der docht him in oare portier iepen as dy't er koe, en dy freget: ‘Hwa binne jo?’ - hwant hy soe der samar yn. Forheard sei er, hy wie doch dy en dy, hjir út dit kleaster! ‘Dat kin net - hjir yn ús kleaster wennet nimmen mei dy namme’. Doe wie er der ôf, mar hy sei noch al: ‘Lit de abt mar komme,
Auteursrechtelijk beschermd
