Naaukeurige beschryving der uitwendige godtsdienst-plichten, kerk-zeden en gewoontens van alle volkeren der waereldt. Deel 6

§. X.
Naar welke zyde de Mahometaanen hunne Aangezigten wenden in hunne Gebeden?

MEn zegt dat de Mahometaanen, wanneer zy hunne gebeden doen, hunne aangezigten naar 't Zuiden wenden. Euthymius Zigabenus^(b), en na hem Gualter^(c) en Artus Thomas^(d), geeven ons die byzonderheden te kennen: Dog zy bedriegen zig. Mahomet heeft hen wel uitdrukkelyk bevoolen, zig te keeren naar de zyde des Tempels van Mekka; en dat is, 't geene zy Kibla noemen, om die zelve reeden. Zie den Alcoran in het IIde Kapittel, alwaar dit gebod, meer als eenmaal, word herhaalt: Aan wat oord gy ook moogt wezen, zegt Mahomet, zoo keert u naar de kant van Mekka. En dit is 't geen een Arabisch Poëet in een zyner heilige gedigten deeze fraaye zinspeeling heeft doen maaken,^(e) zeggende:

O ja, uw Aanschyn, Heer, in alle myne beeden,
^(f) De waare Kibla is van myn Geloof en Reeden;
'k Heb naauw met d'ogtend-zon myne oogen opgedaan,
Of vind myn Hert bereid om t' uwaards op te gaan!

(b) In zyne Panoplia.

(c) In zyne Tydrekeninge, Bladz. 539.

(d) In de Zeegenpraal des Kruisses, Bladz. 23.

(e) De Heer Reeland brengt daar van alleen by deeze woorden: Tu es Kibla mea in precibus meis. ‘Gy zyt myne Kibla in alle myne gebeden.’ Dog ik heb de Vryheid genomen om daar van een Gedigt met verscheide afsnydingen te maaken, om myn onderwerp te veranderen, en voornamentlyk, om den Christenen in te boezemen de liefde en het waare oogwit des gebeds, 't welk bestaat in eene waaragtige taal des herten.

(f) Dat is eerst cierlyk! en wat Christen is 'er, die hier na zoude konnen besluiten, om op eene andere wyze God aan te spreeken? In allen ernst gezegt, M. D** heeft, om zyne taal te spreeken, nooit Apol voor zyne Kibla gehad, ook twyfel ik zeer hertelyk, of men wel kan zeggen, dat zyn Zang-Godin hem Oostwaards den Parnassus-Berg heeft doen beklimmen.

[p. 164]

Wyders, wat zullen wy zeggen van den Godgeleerden Bradvardinus, welke in een zeer goed werk^(a), door hem uitgegeven, de Mahometaanen beschuldigd, dat zy den Duivel aanbidden, om dat, zoo als hy voorgeeft, Mahomet geleert heeft, dat de Zonne opgaat tusschen de twee hoornen van deezen boozen geest. Welk een gezigt! De Zonne gaat op tusschen de twee hoornen des Duivels? Waar uit heeft hy dat gehaalt? Uit het XVIIIde Kapittel van den Alcoran.^(b) (Dog daar in is niets diergelyks te vinden; aldaar word gesprooken van twee bergen; dog dat is 't ook al.) En wie heeft hem wyders gezegt, dat alle de Mahometaanen zig naar de zyde van 't Oosten wenden? Zoo hy zulks verstaan heeft van de Marokkynen, Algerynen en Egyptenaaren, heeft hy gelyk; want den Tempel van Mekka legt oostwaards aan, van hen af te reekenen; dog zoo hy zulks verstaan heeft van de Arabiërs, en Persiaanen, de onderdaanen van den Mogol, en van die van Malacca, bedriegt hy zig geweldig: Want de Stad Mekka is wel het oogpunt van hen allen, dog op verscheide wyze te reekenen, namentlyk naar de verscheide Lugtstreeken, waar onder die volkeren woonen.

Wy zouden dan overzulks, in plaats van ons op te houden met roekelooslyk de Mahometaanen te berispen, vry wat beeter doen, met hen, in 't geene zy wel hebben, na te volgen, en inzonderheid in de ernstigheid en deftigheid hunner gebeden. Zie hoe Grelot^(c) daar van spreekt. Hy zegt, ‘dat het te wenschen was, dat de Christenen, die niet altyd de eerbiedigheid toedragen voor de Tempelen, welke zy daar aan schuldig zyn, en die God zonder veel aandagt bidden, zagen, op hoedanige wyze de Turken zig kwyten van een pligt, die zoo weezentlyk, en voor alle menschen zoo hoognoodig is. De neederigheid en den aandagt, welken zy in die heilige oeffening betoonen, zyn onnavolglyk. Wy zouden van hen konnen leeren, om nooit in onze Tempelen te komen met een gemoed, bezwalkt door misdaaden; wanneer wy hen zoo naauwkeurig zouden zien, in hunne lichaamen en hunne kleederen te reinigen, alvorens zy den voet binnen hunne Mosqueen zetten. Daarenboven zouden wy, ziende hen eerst hunne sandaalen uitdoen, en vervolgens den ganschen tyd, geduurende den Godsdienst, doorbrengen in eene stilzwygendheid en zeedigheid die verwonderlyk is, daar uit leeren, om uit ons hert en uit onze ziel te verbannen alle weereldsche zaaken, welke ons egter meenigmaalen, zelfs in het huis Gods, zoo veele beletselen aanbrengen; en men ziet dat genoeg, vermits wy geen zwaarigheid maaken, om aldaar op ons gemak te snappen, en ons zelven onderling aldaar te onderhouden over beuzelingen.^(d)

(a) De Causâ Dei. p. 58.

(b) Een Byvoegsel van den Overzetter.

(c) Grelot in Itinere Constantinop. p. 312. Deeze wyze van aanhaalen schynt te doen blyken, dat M. D** niet heeft geweeten, dat de vertaaling van Grelot in 't Fransch is.

(d) Pudeat haec diei potuisse, & non petuisse refelli.