Naaukeurige beschryving der uitwendige godtsdienst-plichten, kerk-zeden en gewoontens van alle volkeren der waereldt. Deel 3

VII. Hoofdtstuk.
Van de Laatste Menschwording van Vixnu, en welke Voorvallen vervolgens gebeurt zyn.

⁺ Een tydt was 'er dat de Waereldt door een eenig Koning bestiert wierd, Campsen genoemt. Hy was een onhebbelyke Vorst, vyandt en vervolger van deugdzaame menschen, en vooral van Boetvaardigen. Hy had eene Zuster, Exudi geheeten, en hem werd door de Waarzeggers bericht, dat hy door den agtsten Zoon zoude gedoodt worden, waar van zyne Zuster in de kraam quam. Dit bericht was oorzaak dat hy een geweldige haat tegen Exudi en haare Kinderen opvatte, die hy alle op 't ogenblik van hunne geboorte, verworgen liet. Deeze barbaarsche handeling bedroefde de Vorstin geweldig, die midlerwyl voor de achtste reis zwanger wierd. Zy wist niet dat ze van den God Vixnu bevrucht was, voor de negendemaal menschgeworden, en dat het Kindt 't welk zy droeg het zelfde was, 't welk, volgens de voorzegging, zynen Oom ombrengen moest, nademaal de Koning aan niemandt geopenbaart had, 't geen hem de Waarzeggers bericht hadden. Zy erinnerde zich alleen met welk een smerte zy gezien had, dat haare zeven eerste Kinderen alle onmenschelyk waren omgebragt; en niet twyffelende of dit Kindt, 't welk zy ter Waereldt stondt te brengen, zoude op de zelfde wyze gehandelt worden, over zulks wenschte zy het haars Broeders woede te ontrekken. Ten dien einde, gaf zy 't zoodra het gebooren was, aan haaren Man, van wien zy begeerde met het Kindt de vlucht te neemen, en het te verbergen in eenige eenzaame plaats van 't Hof afgelegen. Maar de Koning die veel verspieders had, en wel onderrecht wierd van den tydt, wanneer zyne Zuster kraamen moest; zoo had hy mede alles geschikt om dit Kindt te laaten ombrengen, gelyk hy de zeven andere had laaten doen, waar van de geboorte hem niet min ongerustheit en zorge had veroorzaakt. Hy had allerwegen wachten gestelt, om te beletten, dat deeze jonge Prins hem niet ontvoert mogt worden, en hy verwachtte alle uuren, dat men 't hem in handen leverde. Dit gelukte nochtans niet als hy wel gedacht had; de Vader van 't Kindt was zoo gelukkig, dat hy de naauwe toezicht der verspieders misleidde. Hy bragt het in een afgelegen woudt en stelde het eenige Harders ter handt, aan wien hy beval het Kindt zorgvuldig op te voeden, en wel zorg te draagen, dat het geheim bleef zulks 'er de Koning geen kennis van kreeg.

Deeze menschen queeten zich naaukeurig van hun plicht: maar niettegenstaande alle genomene voorzorge, om de zaak geheim te houden, liet de Koning niet na de schuilplaats van zynen Neef uit te vorschen, en quam 'er in persoon zelfs om hem met eigen hande te dooden. Hy had hem reeds gevat, en stond gereed hem het hooft tegen een rots te verpletteren, om zyn leven door des Kindts doodt verzekert te achten, toen verdween Chrixnen, en liet de Koning niet weinig in verbaastheit, vindende een jong Dochtertje in de plaats van zynen Neef in zyne handen; insgelyks kon hy deeze Dochter aan zyne woede niet opofferen veroorzaakt door den spyt, dat hy zich dus misleid zag: want zy gaf hem teffens een felle slag, waar van hy ter aarde viel. Hier mede noch niet genoegt hem zoo qualyk gehandelt te hebben, zeide zy hem: ‘Laat af, ongelukkige als gy zyt, de dood te begeeren, en te trachten aan die uit te voeren, wien gy nooit zult vermogen eenige schaade toe te brengen; en weet, dat op dit oogenblik als ik tot u spreeke, deeze die gy zoo wreedelyk vervolgt, ter verzeekerder plaatse is, en uwent wegen niets te vreezen heeft.

Naaulyks is 't uit te drukken hoe verwoed Campsen wierd, toen hy zulks van dit Dochtertje verstond, die mede op dit gezegde verdween, en dat hy niet alleen bevond, dat zyn Neef het middel gevonden had zyne handen te ontkomen: maar dat men daarenboven noch met hem den spot dreef. Hy stelde alles in 't werk om hem op te speuren; hy beval aan alle zyne Onderdanen hem naaukeurig op te zoeken, en hem 't zy leevend of doodt te leveren; hy gaf het zelfde bevel aan alle de Reuzen, die zich in zyne Staaten onthielden. Maar alle voorzor-

+ Hoe Vixnus negende Herschepping met een wonderbaarlyke Historie gaat verzelt, en omstaandig word voorgestelt.

[p. 161]

ge allerwegen genomen, was vruchteloos, want niemandt konde 's Konings orders volvoeren. Deeze Vorst vervoegde zich eindelyk by de Demons, hy bad hen om hulp, en hoopte door hun middel zich van zyn Neef te konnen ontslaan. Maar Chrixnen myde de strikken, die hem door de Helsche Geesten wierden gelegt, met even de zelfde goeden uitslag, als hy die ontging, die hem door de Reuzen gespannen waren; en alzoo hy door zoo veele vervolgingen, die hem zynen Oom verwekte, geleert had, hoe verre zynen haat ging, en welk een begeerte hy had hem te verdelgen, vergat hy ook niets van zyne zyde, om geen Slachtoffer te worden door 't woeden van deezen verwaaten Vorst. Alhoewel hy noch maar een klein Kindt was, nochtans had hy zoo veel verstant en nadenken, dat hy wel merkte dat de Vrouw die men hem tot een Voedster gegeeven had, een Toveresse was, en dat de Demons door oprooing van den Koning haar behendig in de plaats van zyn waare Voedster verwisselt hadden; want hun voorneemen was, in de plaats van melk, dat ze hem vergif geeven zoude: maar Chrixnen quam dit voor; hy zoog zoo geweldig, dat hy, al haare melk afzoog, en teffens haar bloedt, laatende niet af tot zy doodt was; en door dit middel verloste hy zich van dit gevaar.

Toen Chrixnen een weinig jaaren ouder geworden was, begon hy den Harders, waar onder hy opgevoed wierd, eenige stukjes te bedryven. Op een tydt beroofde hy hen van een meenigte Boter, en wilde met deezen roof vluchten; maar hy had het geluk niet de handen van deeze Harders t'ontkomen; gelyk hy die van den Koning had gedaan. Zy vervolgden hem, en achterhaalt hebbende, ontnamen ze hem de Boter die hy gestolen had, bonden hem aan een boom, en geesselden hem, om door deeze kastyding te beletten, dat hy diergelyke stukken voortaan niet meer pleegen zou. Toen hy manbaare jaaren bereikt had, verzamelde hy een Leger, om zynen Oom te bestryden, sloeg hem in verscheidene veldslagen, en doodde hem eindelyk met zyn eigen handt, verlossende zich door zyne doodt van een onverzoenelyken en zeer gevaarlyken Vyandt. Vervolgens zich van zoo veel moeite en arbeidt ontlasten willende, geduurende deezen Oorlog uitgestaan; trouwde hy twee Vrouwen, die beide uit zyn Geslacht waren: maar zich met dit dubbel Huwelyk niet genoegende, nam hy noch zestien duizend jonge Harderinnen tot Bywyven. Het waren hem de geesselslagen noch in geheugen, die hy in zyne jeugdt van haare Vaders geleeden had, en hy vreesde, dat zoo hy deeze Harders weder geemelyk maaken mogt, hem wederom iets diergelyks mogte overkomen; derhalven, geen reden van klagten over hem willende geeven, vermeenigvuldigde, en herschiep hy zich zodanig, dat hy in den zelfden tydt, haar alle besliep, en aan ieder in 't byzonder gelooven deed, dat hy de anderen verliet, om zich aan haar alleen over te geeven, en door dit middel werd hy van haar alle gelykelyk bemint.

Het gebeurde eens dat Chrixnen, of liever⁺ Vixnu in Chrixnen vermomt, zich aan den oever van een Beek bevindende, alwaar zich een groot getal Vrouwen van aanzien badden, die ongemeen schoon en eerbaar waren. Hy in allereyl, nam haare kleederen weg, en bragt ze op den top van een zeer hoogen Boom, niet verre van deeze Beek staande, laatende dus deeze Juffers in die verleegenheit van naakt te moeten uit het badt komen, en in deezen staat elk haar's weegs te moeten gaan. Terwyl zy dus verleegen waren, en naar allerwegen omzagen, zagenze groote bladeren, die in 't water groeiden, gelykende byna naar die van Haarvurts of Meer-bladen. Ieder nam 'er een van, en zy bedekten zich zoo goed als zy konden, naderende alle gezamentlyk den Boom waar op Chrixnen geklommen was. Deeze verleegen Juffers baden hem met ernst haar de kleederen te willen wedergeeven: maar zy konden deeze gunst niet verwerven, dan na hem gegroet te hebben, leggende ieder beide de handen op 't hoofdt, 't welk niet geschieden kon, zonder haare bladeren te laaten vallen, zulks al 't overige ontbloot wierd, en dit was 't dat Vixnu begeerde, en de beweegreden waarom hy hunne kleederen weggenomen had.

Deeze Heidenen waanen dat Vixnu zich noch eens veranderen moet, en een Paerdt worden; en dat in verwachting dat deeze nieuwe Herschepping geschiede, hy in de Melkzee rust, alwaar hy wellustig op een schoone en groote Slang met vyf hoofden slaapt, die hem voor bedt en troon dient.

+ Andere Zeldzaamheden van zyn gedrag aangemerkt.