Naaukeurige beschryving der uitwendige godtsdienst-plichten, kerk-zeden en gewoontens van alle volkeren der waereldt. Deel 3

XIV. Hoofdtstuk.
Van de Vrouwen die met haare Mannen Verbrandt of Begraaven worden.

⁺ Wanneer de Vrouw aan haaren Man belooft heeft hem op den Houtmyt of in 't Graf te volgen, begint men, zoodra hy den geest gegeeven heeft, gereedschap tot hunne uitvaart te maaken, en zy mag niet herroepen noch de uitvoering van haan belofte uitstellen. Zy moet dien zelfden dag en in den zelfden gloedt, waarin het Lyk van haaren Man verbrandt word, door 't Vuur verteert worden; de Braminen en Weinsjas wyken in geene deele van die strengheit af: maar de Settreas gedoogen, dat de Vrouwen op verscheidene tyden en plaatsen worden verbrand, wanneer de Man in een afgelegen Landt gestorven is, en reeds eenigen tydt is dood geweest.

Zoodra als men van 's Mans doodt verzeekert is, zet men de Vrouw in een stoel voor de deur, met haare gewoone sieraaden opgetooit. Men speelt op Speeltuigen, en roert de Trommels; men geeft haar den Betel te kaauwen en onderhoud haar, beducht zynde, dat ze door de kracht van overdenking geen berouw over haar keur mogt hebben. De Settreas en Soudras vermengen met den Betel iets 't geen haar verdooft en de beseffing van haaren staat beneemt: maar de Braminen zeggen, dat zy zwaarigheit maaken dit middel te gebruiken; nademaal zy begeeren dat de Offerhande gewillig zy.

Wanneer zy uit haar huis gaat, neemtze van haare Vrienden afscheid, hebbende een Citroen in de eene en een Spiegel in de andere handt. Zy herhaalt geduurig de naam Gods, eenige zeggen Naraina, andere Ramma, of eenigen anderen naam. Indien zy van 't Geslacht der Braminen, of dat der Weinsjas is, houd zy in de plaats van de Citroen en Spiegel, roode Bloemen in de handt, zodanige als men in de Tempels en voor de Afgoden strooit, welke Bloemen aldaar vooraf moeten aangeboden zyn. Ook hebben ze een Afgodt aan haaren hals hangen.

De Vrouw gaat dan dusdanig te voet ter plaatse, alwaar haar Man verbrandt is, en indien ze van 't Geslacht der Settreas of der Soudras zy, word ze van haare Ouders verzelt, die haar aanmoedigen. Indien het een Vrouw van een Bramine is; wordze in een soort van slee gezet. Naby de Houtmyt, is dan een Waterbak of Vyver, waarin zy zich gaat wasschen. Men neemt haar de Juweelen en Versierzels af waar mede zy opgetooit was, een Bramine doet het gebedt, en men deelt een aalmoes den Braminen uit. Uit het water gekomen, wind zy zich in een geelen Zweetdoek en naadert de Houtmyt. 't Is een zeer diepe kuil, wier opgeworpen aarde ter eener zyde een hoogte maakt, waarop zy klimt. Het Hout 't welk gedient heeft om 't Lyk van haaren Man te verbranden, is half verteert, en maakt een verschrikkelyken gloedt. Uit voorzorge dat dit gezicht haar niet afschrikke, is 'er tusschen haar en 't Vuur een mat die haar dit verschrikkelyk gezicht belet. Op deeze hoogte is 't dat ze het laatste vaarwel tot haare Ouderen zegt, die haar vermaanen zich in deeze gelegenheit moedig te toonen. Zy neemt alsdan eenig keuken huisraadt, als een Pilang of Stamper om de Ryst te pellen; een Soup, of kleine wan om de gepelde Ryst te wannen, en werpt dit over de Mat in 't Vuur: vervolgens neemt ze een pot met Oly, waar van zy een gedeelte op haar hoofdt uitstort, noemende geduurig de naame Gods; eindelyk neemt men de mat weg en als dan springt zy met de pot Oly in 't Vuur. Aanstonds word ze met hout ter hoogte van vyf of zes voeten bedekt, en andere gieten 'er Oly, en Boter op om het Vuur noch felder te doen branden. Somtyds beloven de Slavinnen, haare Meesteresse bedrukt over de ziekte van haaren Man ziende, dat, zoo zy met hem sterft, zy haar volgen zullen en zich met haar laaten verbranden; waarin zy ook haar

+ Belofte der Vrouwen van met haare Mannen te sterven, en op welke wyze 't uitgevoert wordt.

[p. 126]

woordt houden. Men gebruikt minder Plechtigheit over de Slavinnen, zy danssen na by de Houtmyt gekomen, en werpen 'er zich zelven in d'eene voor en den andere na.^(a) Op zodanig een wyze worden de Vrouwen der drie mindere Geslachten insgelyks verbrandt.

⁺ Die van de eerste sterven met de allerwreedste omstandighen. Zy zetten zich op de Houtmyt neer, en leggen zich by haaren Man, als of ze met hem slaapen gingen. Nadat zy zich dus geplaatst hebben, stapelt men de Houtmyt over haar heen; vervolgens steekt men 'er het vier van 't hoofdeneind in, alwaar men dan Oly en andere smeerige stoffe ingiet om de Houtmyt te eerder te doen branden, die uit min of meer kostelyk hout bestaat, na dat de doode van vermogen en aanzien is. Daar zyn 'er die daartoe een hout gebruiken Aquila Brava genoemt, 't welk een soort van Aloë is, die op 't Eilandt Ceylon en op de Kusten van Cormandel wast; en eenige gebruiken^(b) Sandelhout.

⁺ Te Suratte recht men op de Houtmyt een kleine Hut op, van grove geerst halmen met dun hout doorvlochten; de Vrouw in deeze Hut gekomen, gaat op de Houtmyt zitten, neemende het hoofdt van haaren Man op haare schoot, en steekt zelf met een toorts her Vuur in de Hut, terwyl dat eenige Braminen met Vuurgaffels het Vuur aanstooken, en van buiten de Hut in brandt steeken; en zelfs om de Vrouw tegen te houden, indien zy door 't Vuur afgeschrikt, naar buiten poogde te komen; 't welk niet overeenkomt met de Vryheit^(c) die zy begeeeren dat men haar gedooge.

⁺ De toebereidzelen zyn de zelfde, 't zy dat de Vrouw moet verbrand worden, 't zy dat men haar begraaft: maar de omstandigheden van de begraving zelfs, verscheelen. Wanneer zy aan 't Graf gekomen is, alwaar zy haar Man vind, begeeft zy 'er zich in, en gaat op een aarde bank zitten, onder een soort van verwulfzel uit de aarde gegraaven, gemaakt. Gezeten zynde, neemtze haar Man in de armen, werpt wierook in 't Vuur 't welk zy by zich heeft, en bewierookt het lichaam; na deeze verrichting begint men allenks het Graf te vullen, en de Vrouw schoffelt de aarde met haare handen rondom haar toe. Wanneer zy dus tot aan den hals begraaven is, neemen twee van die geenen, die het Graf vullen, een Tapyt 't welk zy voor 't Graf houden, om de andere Vrouwen te beletten, te zien wat 'er verder omgaat. Zy laaten haar uit een schulp vergift drinken, en vervolgens draaienze haar den hals om; en dit geschied met zodanig een vaerdigheit, dat het niemandt merke. Beide deeze helsche Tragediën worden op 't geluidt der Speeltuigen, Trommels en een groot gekreis uitgevoert, 't welk het omstaande Volk verwekt, en dit belet dat met het jammeren deezer rampzalige Slachtoffers niet hooren kan; alhoewel 'er gevonden worden die zich met een onbegrypelyke onverschrokkenheit opofferen.

Indien eenige weigeren met haare Mannen⁺ te sterven, wordenze voor eerlos aangezien; men snyd haar het hair af; zy mogen geen Betel gebruiken, noch Juweelen draagen, noch weer hertrouwen. Zy staan ten doel voor alle bedenkelyke beleedigingen, en hierom is 't dat ze liever de doodt dan een zoo elendig leven verkiezen. Onbevoegt zynze goederen te bezitten, noch eenige eer t'onfangen; geenzins hebbenze eenig deel aan de nalaatenschap van haaren Man, en zy staan ter bescheidenheit van haaren Oudsten Zoon, die zyn Vader opvolgt, en een volstrekt gezag over haar heeft. Indien een zodanige Vrouw niet dan Dochters heeft, neemt haaren Mans Broeder de nalaatenschap naar zich, en mag niets, noch aan haar, noch aan haare Dochters, dan eenig onderhoud geeven, die haar dan verwyt telkens als hy haar ziet, en dikmaals toegraauwt dat ze haaren Man niet lief had, doordien zy geen moeds genoech heeft gehad met haaren Man te sterven. Wanneer men hier byvoegt, hoe bezorgt zy zyn haar hier toe te doen besluiten, en dits te maaken dat zoo zy zich laat verbranden of met haaren Man begraaven, zy zyne ziel uit de Helle redden zal, schoon hy die duizendwerf verdient had, en dat deeze die dus door een oprechte liefde de sterven, de smert niet gevoelen die het Vuur in andere gelegenheden veroorzaakt: zal men geen moeiten hebben te begrypen, hoe zy' er toe besluiten konnen. Voor 't overige, geeft de Historie van Calanus^(d), een tydgenoot van Alexander, en veele andere getuigen der Oudheit, genoeg te kennen, dat de kleinachting van een zoo verschrikkelyke doodt niet nieuw in de Indiën is.

(a) Voiages de Berniër Ton II. pag. 110.

+ Wreede omstandigheit.

(b) Linschoten. C. 76. en Joh. van Twist Beschryving van Guzuratte.

+ Hoe te Suratte gepleegt

(c) Bernier. ibid.

+ Hoe de Begraving toe gaat.

+ Hoe weinig geacht de Vrouwen zyn, die met haare Mannen weigeren te sterven.

(d) Quintus Curtius L.X.