Naaukeurige beschryving der uitwendige godtsdienst-plichten, kerk-zeden en gewoontens van alle volkeren der waereldt. Deel 3

III. Hoofdtstuk.
Van de Vanaprastas, San-Jastis en Avadoutas.

De Braminen hebben mede hunne Woestyniers die zich door een byzonderen aart van leven, van den gemeenen man onderscheiden, waaraan zy een zekere trap van volmaaktheit toeëigenen. Die van de eerste familie worden Jaquis genoemt, die van de Caste der Soudras zyn Joguis geheeten. Drie soorten van Jaguis zyn 'er, te weeten, de Vanaprastas, San-jastis en Avadoutas.

⁺ De Vanaprastas onthouden zich met Vrouwen en Kinderen in de Boschen, en leeven 'er van de kruiden en vruchten die zy zonder arbeidt plukken konnen. Eenige zyn schroomachtig de minste wortel uit te trekken, en gelooven een misdaadt te begaan, doende dus de ziel van deeze plant verhuizen, buiten een lichaam waarin ze gehuisvest was; en dit levensgedrag word voor zeer heilig geacht.

⁺ De San-Jastis beminnen een noch grooter onthouding. Zy huwelyken niet, genuttigen geen Betel, en wyzen alle vermaak van de handt. Zy mogen maar een maaltydt doen, en leeven van Aalmoezen. In de plaats van een koper drinkschaaltje 't welk andere gemeenlyk by zich draagen, moeten zy zich van een aarde schotel behelpen. Zy draagen een kleedt met roode aarde geveruwt, en hebben een lange Bamboes stok in de handt. Zy mogen geen goudt noch zilver handelen, en noch minder by zich draagen. 't Is hun niet gedoogt eenige Huisvesting te hebben; indien zy elders een nacht geslaapen hebben, is 't hun verboden op de zelve plaats den tweeden te vernachten; maar 't staat hun eens 's jaars vry, twee maanden achtereen, zich op een zelvige plaats op te houden. Alsdan verkiezen zy een plaats die voor Heilig word aangezien, alwaar 't hun gedoogt is, niet alleen twee maanden: maar zelfs hun leven lang te blyven. Zy moeten voor altoos en ten allen tyden bereid zyn, zes Vyanden te bestryden, te weeten; I. Cama, de Begeerlykheit; II. Croota, de Gramschap; III. Lopa, de Gierigheit; IV. Madda, de Hoogmoedt; V. De Liefde voor Waereldsche zaaken; VI. Matsara, de Begeerte van zich te wreeken. Men noemt geen San-Jastis dan die van der Braminen Geslacht zyn, en die dit gedrag van leven omhelzen; want indien het Settreas of Veinsjas zyn, noemt men hen Perma-Ampha; zoo zy Soudras zyn, noemt men ze Joguis.^(a) Deeze laatste worden meer vryheit dan de waare San-Jastis vergunt.

De Avadoutas, verlaaten Vrouwen en⁺ Kinderen, en verwerpen insgelyks 't geen de San-Jastis behouden; als een aarde kom, een Bamboestok, het kleedt enz. al hun goed bestaat in een weinig lywaadt om te dekken 't welk de eerbaarheit niet gedoogt ontbloot te zyn; want behalven dat gaan ze naakt. Zy wryven hun lichaam met asch, en als zy honger hebben, gaan ze zonder iet te zeggen in een Huis; alleenlyk houden ze de handt op, en eeten aanstonds 't geen men hun geeft. Daar zyn 'er die de moeite niet neemen om dus Aalmoezen te verzoeken. Zy slaapen aan den oever van eenige Rivier die door 't Landvolk voor Heilig word geacht, en die

+ Hoe de Vanaprastas een eenzaam leven lyden.

+ De San-Jastis en hun ingetogen leven aangemerkt.

(a) De Jezuïten berichten in het Latyns Bericht hunner Bezending in den jaare 1598. en 99. in Indiën, dat zy 'er een Jogui gezien hebben, die in een yzere kou gesloten was, hebbende de beenen en 't hoofdt vry. Hy ging zonder te zitten noch te leggen. Ter zyde van deeze kon waren hondert Lampen die door vier Joguis die hem verzelden op zekere tyden ontstoken wierden. Deeze Man ging in die gestalte met alzoo veel verwaandheit en vergenoeging voor zich zelven, als of hy een Zon was geweest, die het Heelal verlichte. Nova Historica Relatio de rebus in India Orientali â P.P. Societatis J. Gestis. Moguntiae 1601.

+ Van welk een gedrag de Avadoutas zyn.

[p. 111]

niet verzuimen hun melk en vruchten in overvloedt te brengen; zoo dat deeze Godvruchtige luiaardts niet qualyk toegedeelt worden.