Naaukeurige beschryving der uitwendige godtsdienst-plichten, kerk-zeden en gewoontens van alle volkeren der waereldt. Deel 3

XIII. Hoofdtstuk.
Van der Indianen Manier van Sprinkhanen te eeten.

⁺ Wy leezen in de Euangeliën dat Johannes den Dooper van wilden Honing en Sprinkhanen leefde. Eenige Uitleggers hebben zich niet konnen inbeelden dat men van deeze Ongediertens at; zy geeven voor, dat men door 't woordt Locusta de uitspruitende takken der boomen moet verstaan, meenende, dat deeze Heilige Woestyner zich enkelyk met de zelven voedde: maar zy zyn de gewoontens der Indianen niet kundig geweest, die somtyds gekookte Sprinkhanen eeten^(d); alhoewel die van gestalte als deeze zyn, die wy in Europe hebben. Nochtans die geenen die 'er van eeten vinden 'er een goed voedzel aan.

Dit voedzel was zelfs by de Jooden geen ongemeene zaak, overzulks Godt hun gedoogt had van deeze Ongediertens te eeten: dus vinden we in Leviticus deeze woorden uitgedrukt^(e): het zal u gedoogt zyn te eeten van alles 't welk op vier voeten gaat, en wier achtervoeten langer zynde, daar mede op de aarde springt: zodanig als den Kever, Attacus, Ophiomacus en Sprinkhaan; ieder naar zyne soort.

+ Het Sprinkhanen eeten der Indianen aangeweezen, en hoedanig.

(d) Deeze Sprinkhanen zyn gemeenlyk groot, rood en zoo zwaar, dat zy zich niet weder opgeevenkonnen, als in zeekeren tyde van 't jaar de zwaare winden de zelven naar de Kust van Ormus en Bender-Abassi voeren. De Boeren deezer Gewesten droogen ze, zouten en braaden ze, ook brengenze die op de Markt gelyk andere levensmiddelen te koop.

(e) Levit. C. 11. v. 21. 22.