|
| |
Psalm CVII. Vermaninge tot danckbaerheyt voor de verlossinge uyt Armoede, gevanckenisse, sieckten, Zee-nooden, Duuren tijdt, en Tyrannie.
Oock op de wijse van den 144 Psalm.
GOdt is goet, kom looft en dankt den Heer,
Sijne goetheyt heeft geen ende
Soo segg' all' het volck, dat hy wel eer
Heeft verlost uyt haer' ellende,
Van de punt des vyants grouwsaem swaert,
Die hy heeft, van Oost en Westen
Van het Noorden, en de zee, vergaert,
| |
| |
En weer t'huys gebracht ten lesten.
2. Die voor desen doolden, sonder padt,
Onbekent, ontbloot van vrinden,
In de wildernis, alwaer geen stadt
Tot haer wooning was te vinden.
Honger trof haer, en hun hert lee dorst
Die haer ziel quam overstelpen,
Doch als hun geschrey tot Godt uytborst'
Quam sijn handt terstondt haer helpen.
3. En hy heeft haer op sijn wegh geleyt,
't Rechte padt quam hy haer toonen,
Daer een stadt was en gelegentheyt
Om bequaem daer in te woonen;
Dat nu Godes goedertierentheyt,
Die haer rustplaets geeft na wenschen,
Zy met volle mondt van haer verbreyt
Voor de kinderen der menschen.
4. Want hy is het die den dorst verslaet
In der uytgedrooghde herten,
Die den hong'rigen met goet verzaedt,
Die in duysternis met smerten,
En in schaduw' saten van de doodt,
Daer de boeyen haer verkrachten,
Om dat sy niet deen wat Godt geboodt
En des Hooghsten raedt verachten.
5. Die heeft hy vernedert hert en moedt,
En veel swarigheyts gesonden,
Sy zijn neergestruyckelt onder voet,
Daer sy hulp noch troost en vonden;
| |
| |
Maer toen haer benauwt gemoed begost
Godt den Heer om hulp te smeecken,
Heeft hy haer weer van de doodt verlost
En de boeyen los doen breecken.
6. Dat nu Godes goedertierentheyt,
Die haer vrede geeft na wenschen,
Zy met vollen mond' van haer verbreyt
Voor de kinderen der menschen:
Want de stercke deuren van metael
Zijn voor sijn kracht opgesprongen,
Grendelen van yser en van stael
Heeft sijn handt aen twee gewrongen.
7. Het geslacht der Sotten werd geplaegt
Om haer ongerechtigheden,
Spijs noch dranck heeft aen haer ziel behaegt,
Tot 's doodts poorten, maer doe haer geween
Quam tot Godt, sond hy sijn woorden,
Die haer weder hielpen op de been
Vyt den angst waer in sy smoorden.
8. Dat nu Godes goedertierentheyt,
Die haer bystant doet na wenschen,
Zy met vollen mond' van haer verbreyt
Voor de kinderen der menschen.
Laetse voor Godts aensicht offerhandt
Met gejuych op 't Outer stellen,
En sijn wonderen door al het landt
Met een bly gelaet vertellen.
9. Die om handel varen over zee,
En op groote waterstroomen,
Hebben Godes wonderwercken mee
| |
| |
In het diepst' des Meers vernomen:
Als hy spreeckt, soo rijst een storremwindt,
Die doet swellen Zee en Baren,
Tot den Hemel toe, die weer gezwindt
Tot den afgront nedervaren.
10. Dan versmelt haer ziel van angst en schrik,
Hart en moedt is haer ontsoncken,
En sy wagg'len yeder oogenblick
Als een man die is beschoncken,
All' haer wijsheyt blijft dan stille staen,
't Schip en kunnen sy niet wenden,
Maer als sy den Heer weer roepen aen,
Helpt hy haer uyt dees' ellenden.
11. Hy bedwingt de zee, de wind wert stom,
En den storm leyt als begraven,
Dat verheught haer, dat sy wederom
Dat nu Godes goedertierentheyt,
Die haer stilstandt geeft na wenschen,
Zy met vollen mond' van haer verbreyt
Voor de kinderen der menschen.
12. Looft hem daer het volck vergaert te hoop,
En de Opperste verschijnen;
De Rivieren stuyt hy haren loop,
En hy maecktse tot woestijnen,
't Water maeckt hy tot een dorstigh landt,
En het landt tot soute gronden,
Om de boosheyt die hy daer in vandt,
En der menschen sware sonden.
13. In een poel vervormt hy de Woestijn,
't Dorre landt tot waterstroomen,
| |
| |
Daer laet hy de Hongerigen zijn
Om haer nootdruft te bekomen,
Aldaer bouwen sy een stadt in 't landt
Dat haer levert wijn en kooren,
Na den Wijnstock was van haer geplant,
En het veldt doorsneen met vooren.
14. Door sijn zegen doet hy haer gewas
Rijckelijck sijn vrucht uytmeten,
't Vee neemt toe gelijck het jonge gras:
Maer wanneer sy sat gegeten
Walgen van Godts gunst aen haer gedaen,
Doet hy haer het hooft weer bucken,
En met droeffenis tast hy haer aen,
Om haer hooghmoedt te verdrucken.
15. Al het volck werdt dagelijcks versmaedt,
Op haer Princen laet hy smalen,
En hy doetse sonder hulp of raedt
Door de wildernissen dwalen:
Maer hy helpt die sitten in de noot,
Op sijn slot laet hy haer slapen,
Hare Huysgesinnen werden groot,
En vermeeren als de schapen.
16. Die oprecht zijn sien 't en zijn verheucht,
Maer die noch in boosheyt steecken
Sullen stom zijn, en der Vromen vreucht
Nimmer derven tegenspreecken;
Wie verstandigh is neem' dit in acht,
En hy lette met sijn' oogen
Op Godts goedertierentheyt en kracht,
Die soo groot is van vermoogen.
|
|
Auteursrechtvrij