De psalmen Davids
(1663)–Aernout van Overbeke–
Auteursrechtvrij
[pagina 265]
| |
 Eer ghy van Hemel en van aerde
En wat'ren had een vaste grondt geleyt,
Eer 't ydel rondt de bergen baerde,
Ia ghy zijt Godt geweest van eeuwigheyt;
Ghy doet de menschen wederkeeren,
En haer gebeent' tot asch verteeren.
2. Want duysent jaer zijn voor u als een dag,
Die pas voor by men gisteren noch sag,
Gelijck een nacht-waeck voor die waecken;
Ghy overstroomt haer als met water-vloen
Die spoelen wegh al 't geen sy naecken,
Sy zijn als gras soo lieffelijck en groen,
Dat 's ochtens pronkt voor 's menschen ogen
Maer 's avonts afgesneen moet droogen.
3. Want uw' ontsteken toorn doet ons vergaen
Vw' grimmigheyt die jaegt ons schricken aen,
Ons' sonden die verborgen lagen
Die stelt ghy naeckt en klaer voor u in 't licht,
Als roock verdwijnen onse dagen
Voor uwe gramschap en vertoornt gesicht,
| |
[pagina 266]
| |
Wy sien hoe dat ons' snelle jaren
Gelijck een droom daer heenen varen.
4. Hoe veel zijn doch ons' jaren in getal?
Is 't seventigh het is 'et dickwils al,
En zijn wy kloeck en sterck van leden,
Soo komen sy noch wel tot tachtentigh toe,
Waer van het best is moeylijckheden,
Verdriet, ellend, vervolging, arremoe,
Snel werdt ons leven afgesneden,
En vlieght gelijck de dagh van heden.
5. Wie leeft 'er Heer, segh ons wie is de man,
Die het gewelt uw's gramschaps kennen kan?
Wie kan ons als 't behoort vertellen
Hoe dat ghy stercke Godt te vreesen zijt?
Heer leer ons onse dagen tellen,
En letten op de kortheyt van den tijdt;
Alsoo dat wy door u te schroomen
Een wijs gemoedt sien te bekomen.
6. Waer vliet ghy heen? keert eenmael wederom,
En let op ons, ey! kom doch Heere, kom,
Waerom verschuylt gh' uw' heldre oogen,
En weygert ons de strael van uw' gesicht?
Werdt eenmael met gena bewoogen
Op dat het swaer kastijden werd' verlicht,
En schept doch op het lest mishagen,
Dat ghy uw' Knechts soo hebt geslagen.
7. Versadigt ons vroeg in den morgenstondt
Met uwe goetheyt, dan sal onse mondt
Van vreughde juychen en u loven,
Wy sullen in ons dagen zijn verblijdt,
Wy zijn soo lang van u verschoven,
| |
[pagina 267]
| |
Geeft ons nu weer een lieffelijcke tijdt,
Vertroost ons weer, na dat de jaren
Van droeffenis zijn wegh gevaren.
8. Laet nu uw' werk aen uwe knechts geschien,
Laet haer gesalcht uw' heerlijckheden sien,
Dat ons Godts lieflijckheyt bestrale,
Dat sy beschijne 't werck van onse handt,
Op dat wy in ons doen niet dwalen
Of oock te buyten gaen door onverstand;
Ons doen is niet, soo ghy ons' wercken
Door uwe hulp niet wilt verstercken.
|
|
