De psalmen Davids

(1663)–Aernout van Overbeke– rechtenstatus


Psalm LXXVIII. Vermaninge tot opmerckinge van Godts Woort uyt insicht van genade en ongenade, tot allen tijden aen sijn volck in gehoorsaemheyt ende ongehoorsaemheyt bewesen van begin tot die tijdt toe.
[pagina 227]
KOmt te saem mijn volck, geeft my gehoor, Leent aen 't geen ick seggen sal uw' oor, Let met aendacht op mijn duyst're reden; 't Geen ghy sult uyt mijnen mondt verstaen Sullen niet zijn als verborgentheden, Van de wonderen door Godt gedaen, Aen ons' oude Vaderen geslachten Die ons 't selve te vertellen plachten. 2. Wy en hebben 't nergens om gehoort Als om and'ren weer te seggen voort, And'ren, die 'er na ons sullen komen, Kind'ren, die gebooren uyt ons zaedt Nimmer hebben yets hier van vernomen, Hoe dat Godt de Heer met hulp en raedt
[pagina 228]
Bygewoont heeft ons' verstorven' Vad'ren, Als de vyant met sijn macht quam nad'ren. 3. Want hy is met Iacobs Zaedt getreen In 't verbont, op Tafelen van steen Heeft hy sijne heyl'ge Wet geschreven, Op dat Israël, als 't die sagh aen, Weten souw' waer na het hadd' te leven, Op dat all' het nazaedt souw verstaen Vyt den mond der Vaderen Godts Wetten Die 't hem heeft belieft sijn volck te setten. 4. Op dat sy alleenigh op den Heer Souden all' haer hoope setten neer, En Godts daen noch Wetten niet vergeten Als van onse Vaders is geschiet, Die te rueck'loos sijn geboon versmeten, Een geslacht hertneckigh, 't welcke niet Van Godts Geest sich wilde laten straffen, Maer wel stout'lijck dorst daer tegen blaffen. 5. Waer van is 't dat Ephraims Geslacht, Van sijn jeught in wapens opgebracht, Schandelijcken most het veldt verlaten En soo eerloos keeren uyt den strijdt? 't Was om dat sy Godes Wet vergaten, En de gonst die Godt in oude tijdt Had betoont haer Vaderen geslachten Roeyden uyt haer herten en gedachten. 6. Hy heeft voor haer in Egyptenlandt Wonderen gedaen door sijne handt, 't Meyr dat most sich van malkander scheyden, 't Water stondt als wallen op de zy, Om drooghs voets haer door de zee te leyden
[pagina 229]
Na de lang beloofde landen, hy Trock voor uyt als leydsman van sijn volcke, 's Nachts als vuur, en daegs gelijk een wolke. 7. Selver in het woest' en nare woudt Gaf des Heeren handt haer onderhoudt, Voor haer dorr' en opgedrooghde lippen Liet hy slaen door Moyses Wonder-staf Op de barr' en vochteloose klippen, Strack soo vloeyt 'er water rijck'lijck af, Maer dit kost haer wrevle moed niet stuyten, Noch en hielden sy niet op te muyten. 8. Sy versochten Godt, hoe langs hoe meer, En begeerden spijse van den Heer Daer haer hert na lustigh was; en seyden Godt die rotz en klip voor ons ontsloot Kan die wel in dees' versengde heyden Ons eenen disch verschaffen vol van broodt? Die ons tapte water uyt de steenen Kan die ons wel spijs na wensch verleenen? 9. Godt die heeft haer lasteren gehoort, En is opgeresen gansch verstoort Om haer muytery en schendigh spreecken, Sijnen toorn ging over Israël, En in Iacob heeft hy vuur ontsteecken Dat haer snel verslondt na sijn bevel, Om dat sy niet deen als Godt verachten En op sijne hulp niet wilden wachten. 10. Maer op 't lest ontfarmde sich de Heer En hy sondt haer spijs van boven neer, Want sy eyschten broodt van Godt en kregen 't Die des Hemels deuren open sloot
[pagina 230]
Strack soo quam daer Man op aerd geregent, Met een lieffelijck, ja Hemels broodt, Daer de Engelen sich met verzaden, Hebben sy haer korven vol geladen. 11. Godt en liet het niet daer by, sijn handt Stierden een Zuyd-oosten windt in 't landt, Die de Quackelen te saem vergaerde, Veel gelijck als stof, of sandt aen zee, Die daer nedervielen op der aerde, En omcingeld' uw's volcks Legerstee, Waer van het ter aerde neergeseten, Sich na lust en wil heeft sat gegeten. 12. Maer wat beurt 'er? 't vette quackelvleysch Van den Heer gegeven na haer eysch, Stack noch tusschen haer vermoeyde tanden, En de smaeck die was noch in haer mondt Als Godts toorn op 't nieuws begon te branden En de besten van het volck verslont, Als de Heer, in grimmigheyt ontsteecken, Sich quam aen de machtighste te wreecken. 13. Maer haer moedwil wierd niet uytgedooft Godes wond'ren bleven ongelooft, Dies liet hy haer dagen heenen varen Als in damp en roock, haer levens tijdt Wierd verkort ter helfte haerder jaren, Bevend' raeckten sy haer uuren quijt, Doch soo haest als haer de Heer quam dooden Quamen sy tot hem om hulp gevlooden. 14. Doe bedachten sy eerst, dat haer Godt Was haer rechte rotzsteen en haer slot, Hare toevlucht in benauwde tijden,
[pagina 231]
Als 'er ongeluck by haer ontstondt Die haer weder daer af kost bevrijden, Doe soo smeeckten sy met valscher mondt, Want sy suchten tot den Heer, en steenden, Daer sy 't nochtans niet van herten meenden. 15. Sijne gramschap die in volle gloedt Brande, weeck terstondt van sijn gemoedt, Hy wild' haer niet t'eenemael verderven, Maer hy dacht, waer toe dees harde straf, Die haer in een oogenblick doet sterven? Daer sy vleesch zijn, ydel stof en kaf, Daer hun leven moet als windt verdwijnen, Die voorby, noyt weder komt verschijnen. 16. Hoe veel malen hebben sy gemort, En den Heer tot gramschap aengeport? Doe sy in de wildernissen dwaelden, Daer sy na haer eygen wil en raedt Hares Godts almogentheyt bepaelden, En hem schreven voor, soo tijdt als maet, Sy gedachten niet meer aen die dagen Dat Godts handt haer loste van de plagen. 17. Hoe hy haer oock teeckens heeft gestelt In Egyptenlandt in Zoans veldt, Daer hy 't water deed in bloedt verkeeren Waer door haer den dranck benomen wiert Seven dagen lang: de handt des Heeren Sond haer alderhande ongediert, Dat haer plaegde, vorschen, wormen, luysen Saten in het beste van haer huysen. 18. Het gewas nam door de ruypen af, 't Sweet der Boeren hy den Sprinkhaen gaf,
[pagina 232]
Windt en hagel deed' hy nederkomen Die haer Wijngaert-rancken dood'lijk trof, 't Vuurigh weer ontbloot' hun schoone bomen Van haer vruchten en het voorigh lof, 't Vee dat weeligh in het veldt ging doolen Wierd ter neer gestort door vuur'ge koolen. 19. Dagelijcks gaf hy haer straf op straf, Sijne quade Boden sond hy af, Die haer t'aller uuren deden schricken Door benauwtheyt, jammer, ach en wee, Hare ziel most door de doodt versticken, 't Geen soo van haer kleyn' als groote vee Ov'rig was, dat gaf Godt op het leste Ten verderf de heete pest ten besten. 20. In Chams Tenten in Egypten-landt Sloegh hy d'eerstgeboorte door sijn handt, Maer hy heeft sijn uytverkoore Scharen Vytgeleydt, gelijck een Harder 't vee, Tot een plaetse daer sy seker waren Voor vervolging, want de Roode Zee Hadd' hun vyant die haer wilde volgen Door haer keel ten afgrondt toe verswolgen. 21. Godt die heeft al Israëls geslacht In sijn alderheylighst' landt gebracht, Op sijn Bergh die van hem was verkooren, Maer de Heydenen in 't tegendeel Hebben al haer landt door hem verlooren En haer erffenissen, die hy heel Vytgegeven heeft aen Iacobs Soonen, Om in eeuwigheyt die te bewoonen. 22. Maer sy voeren voort in hare sond,
[pagina 233]
Hielden sich niet vast aen Godts verbond, 't Welk sijn gramschap weder heeft ontsteken, Even als haer ouderen geslacht Soo zijn sy oock van Godt afgeweken, En sijn weldaen wierden niet gedacht, Als een boogh door 't afdoen van de peesen Sich weer recht, en krijgt sijn voorig wesen. 23. Hare hooghten daer sy vreemde Goon Hebben eer door offer-vuur geboon, Waren grouwelen in Godes oogen, Hare Beelden, na de kunst gesneen Waer voor sy haer knien nederboogen, Waer voor sy haer valsche Godtsdienst deen, Porden Godt om Israël te haten, En sijn heyl'ge wooning te verlaten. 24. Siloos Tabernakel liet hy staen, Hy is uyt sijn wooning uytgegaen, En sijn Arck verkregen de vyanden, Sijne sterckt' en al sijn heerlijckheyt Raeckten in des Overwinners handen, 't Heyr van Israël dat wierd verspreyt, Elck die vluchte, maer de sterckst' van allen Zijn door 's vyants swaert ter neer gevallen. 25. Godes toorn ging over 't heele landt, Sijnen yver stondt in vollen brandt, En verteerde hare Iongelingen, Hare Dochters bleven ongevrijdt, Daer en viel geen bruylofs-liedt te singen, Hare Priesters raeckten 't leven quijt Van haers vyants swaert ter neer gehouwen, Onbeschreyt van kinderen en vrouwen.
[pagina 234]
26. Als een Heldt die van de wijn geraeckt Valt in slaep, maer als hy weer ontwaeckt Met een frissche moet grijpt na sijn degen, Om te toonen sijner armen kracht, Soo trock Godt den Philistijn oock tegen, Die hy heeft verstroyt met al sijn macht, Door sijn handt is al het heyr verslagen Dat het spot en schand' uyt 't velt most dragen. 27. Godt bleef overwinner in dees strijdt, Waer door dat sijn erfdeel wierd bevrijdt En gelijck als op een nieuw herbooren: Doch 't Huys Iosephs heeft hy niet geacht, Noch sijn hert en heeft niet uytverkooren Het manhaftigh Ephraims geslacht, Iudaes stam verkoos hy boven allen, Zions bergh daer in hy heeft gevallen; 28. Daer hy heeft sijn heyligheyt gesticht, Als een sterck Paleys, dat noyt en swicht, Vast gegrondvest op sijn wal en muuren, Hoogh verheven van der aerden af, 't Welck veel tijdt van jaren kan verduuren, Daer hy David voor een Harder-staf Heeft een Scepter in de handt gegeven, Om als Koning van sijn volck te leven. 29. Hy die eerst de Schapen op het veldt Waer most nemen, wierd seer hoog gestelt, Om de kind'ren Israëls te weyden, En om Iacobs Huys, sijn erffenis, Weder door sijn daedt en raedt te leyden Vyt haer noodt en alle droeffenis: 't Welck sijn Knecht alsoo heeft aengenomen En is Godts bevel oock nagekomen.

Vorige Volgende

Psalm LXXVIII. Vermaninge tot opmerckinge van Godts Woort uyt insicht van genade en ongenade, tot allen tijden aen sijn volck in gehoorsaemheyt ende ongehoorsaemheyt bewesen van begin tot die tijdt toe.