De psalmen Davids

Psalm XIV. Klachte over de uyterste verdorvenheyt der Godtloosen dien hy dreyght Godes ongenade; maer belooft, den Rechtvaerdigen Godes tegenwoordige hulpe, daer hy om wenscht.

Op de wijsen by den 1 Psalm aengewesen.

DE dwase seyt, daer is geen Godt:
Hoe derft hy sulcks uytspreecken?
Hoe is al 't volck soo dol en sot,
En van de reen geweecken?

[p. 35]

Geen leeft 'er langer na Godts Wet,
Geen die sich heeft tot deught geset,
Maer elck steeckt vol gebreecken.

2.   Godt sagh van boven uyt de locht,
Of hy 'er een mocht vinden
Die noch om sijnen Schepper docht:
Maer neen, dees' dwase blinden
Die voeren in haer boosheyt voort,
Niet een en vondmer die Godts Woort
Of sijnen naem beminde.

3.   Is by dit goddeloos Geslacht,
Noch ziele noch geweten?
Waer door mijn volck, als vee geslacht,
Wierd' als het broodt gegeten.
Sy roepen Godt niet langer aen,
Die haer sal met vervaertheyt slaen
Dewijl sy hem vergeten.

4.   Hem, die den Vromen noyt vergeet
Al werdt hy in sijn lijden
Bespot, om dat hy seker weet
Dat Godt hem sal bevrijden.
Och dat uyt Zion hulp verscheen!
Dan raeckte Iacob op de been,
En Israel wierd blijde. 1. Gloria.