De psalmen Davids

[p. 13]

Psalm VI. David in lichaems swackheydt ende zielen benautheydt tot Godt biddende, is verseeckert tegen sijne Vyanden van verhooringe.

Oock op de wijsen van den 31, ende 102 Psalm.

HEer leght my in uw' tooren
Mijn sonden niet te vooren,
Noch en kastijt my niet
Met al te sware handen
Wanneer, uw' hert aen 't branden,
In volle gramschap zied.

2.   Maer, Heer, wilt my verschoonen,
En weder hulp betoonen,
Ick ben van angst verstickt:
Geneest weer mijne beenen,
Sy wijcken schier daer heenen,
Soo seer ben ick verschrickt.

3.   Mijn hert, en ziel is bange,
Hoe lang, o Heer, hoe lange!
Doet mijne ziel hier af,
Om uwe goedheyt, rijsen,
Want Heer; wie sal u prijsen,
Wanneer hy leyt in 't graf.

[p. 14]

 

4.   Ick smelt in ongenuchten,

 

Van steenen en van suchten,

 

Van schreyen nacht en dagh:

 

Ick kan my niet betemmen,

 

Mijn tranen doen 't bedt swemmen

 

Als of 't in 't water lagh.

 

 

 

5.   Mijn oogh is uytgekreten,

 

Van 't weenen half versleten,

 

Ick raeck heel onder voet:

 

't Is om de boose menschen

 

Die my den doodt toe wenschen,

 

En dorsten na mijn bloedt.

 

 

 

6.   Maer 't is niet uytgevallen

 

Na 't wenschen van u allen,

 

Ghy wrevelmoedigh Rot;

 

Met schaemt moet ghy gaen strijcken,

 

En verre van my wijxken,

 

Tot uwes hooghmoeds spot.

 

 

 

7.   Want Godt heeft op mijn klagen

 

Genadigh acht geslagen,

 

Mijn neergeboogen hooft

 

Heeft hy weer opgeheven,

 

En aen mijn droevigh leven

 

Sijn handt tot hulp belooft.

 

 

 

8.   Schaemt sal 'er op de wangen

 

Van mijn vyanden hangen:

 

Dan sullen sy, belaen

 

Met schrick te rugge keeren,

 

En met haer schade leeren

 

Haer reuckeloos bestaen. 7. Gloria