In Nederland woont een Surinaamse schrijfster, Carry-Ann Tjong-Ayong. Zij heeft iets bijzonders gedaan. Een van de boekjes van Dick Bruna over het konijntje Nijntje heeft ze in het Sranantongo vertaald. Zo kreeg ‘nijntje en nina’ de titel ‘miffy nanga melanie’. Het verhaaltje gaat over Miffy, een wit konijntje, dat een vriendinnetje heeft in een ver land. Miffy krijgt een brief van haar en een foto, die aan de muur komt te hangen. Tot Miffy op een dag leest in een brief dat Melanie gaat komen met een vliegtuig. Met papa en mama gaat Miffy naar het vliegveld en daar is Melanie. Prachtig ziet ze eruit, helemaal bruin!
[pagina 85]
[p. 85]
‘mi lobi yu kloru’, miffy taki ‘a broin fu yu, san yu e tyari’
en:
‘yu sabi mi winsi a ben broin leki di fu yu a weti bere di mi abi’
Ze spelen bal en dyul en ze mogen naast elkaar slapen. Dat witte en dat bruine konijntje, en als het verhaaltje nou eens niet in Nederland, maar in Suriname speelde, zou het bruine konijntje dan een witte buik willen hebben? Dat lijkt heel onwaarschijnlijk. We kunnen er met de kleuters hier over praten.
Werkvorm met: miffy nanga melanie
Wat?
Voorlezen en een kringgesprek naar aanleiding van de plaatjes.
Waarom?
De kinderen laten ontdekken dat we allemaal verschillend van kleur zijn.
Naar elkaar kijken en opnoemen welke kleuren er allemaal in de klas zijn, in de buurt waar je woont, enzovoort.
Hoe?
De juf/meester leest het boekje voor in het Sranan en moeilijke zinnen ook in het Nederlands en laat de plaatjes zien.
Welke kleuren hebben wij?
Daarover wordt er gepraat en misschien kan de juf/meester al een beetje uitleggen hoe dat komt dat we verschillende kleuren hebben.
De mensen in Suriname zijn vroeger uit verschillende landen gekomen. In het ene land zijn de mensen zwart, in het andere wit, in China bijvoorbeeld een beetje geel en de Javanen zijn bruin. De hindostanen zijn lichtbruin en soms ook donkerbruin, bijna zwart.
Auteursrechtelijk beschermd
