De Vlaamsche vertelselschat. Deel 4

[p. 21]

CCCXII. De gaai en de haanaant.

De gaai ging ne keer op wandel met den hane, en ze spraken tegen malkaar van 't een en 't ander, en van 't hooge en verre vliegen en al. 't En duurde geenen tijd of ze kregen honger van de frissche lucht, maar ze kwamen juiste op eene plekke waar dat er een handvol koorn verstrooid lag. Zoo zijlder al seffens aan 't piekken en aan 't kezen en aan 't slikken. Als 't half op was, zegt alzoo den hane tegen den gaai:

- 'k Moet ik bekennen dat gij een kundige en snelle vlieger zijt, en dat loopt bovendien in den mond, maar, al gelijk, 'k zou wel durven tegen jou vliegen om 't zeerste.

- Ge 'n doet toch zeker? zei de gaai.

- 'k Doe zei den hane.

- Om al dat er hier nog te eten ligt, zei de gaai.

- 't Is gedaan, zei den hane.

A sa! Een... twee... drie... En den hane sloeg zijn vlerken, dat 't kletterde en schouwe gaf. Ja, maar de gaai was al voren en weg en vloog alsan een halve ure verre zonder ommekijken. Binst dien middelen tijd, den hane, die ter plaatse was blijven staan, at het al op, tot het laatste graantje.

Verwaande preutschheid is zoo bedriegelijk als helder ijs.