|
| |
| |
| |
Troost aan mejuffrouwe Joanna de Clercq, wegens het afsterven van haaren echtgenoot, den eerwaardigen heere Bartholomeüs van Leuvenig. Leeraar der doopsgezinden te Amsterdam.
Nog zelve in diepen rouw gezeten,
Nog zuchtende by 't pas geslooten graf
Van Magen, die ik nimmer kan vergeeten,
Zo lang myn ziel haar' pligt zal weeten,
Legt myn meêdoogend hart by u den lykpligt af.
De deernis stilt den woênden rouwe.
Wie zelve eens leed, weet best wat lyden zy.
My deert uw ramp, bedrukte Weduwvrouwe;
Dit zet, daar ik uw lot beschouwe,
Tot stilling uwer smart myn' yver krachten by.
| |
| |
Ontlast uw treurig hart door klaagen,
Op 't jammren van de Doopsgezinde Schaar,
Die al 't Gewest doet van haar' rouw gewaagen;
Gy derft uw' Gade, uw welbehaagen,
En, och! wat mist zy niet in haaren Redenaar!
Haar' Leeraar, haar ten troost gegeeven,
Die al zyn kracht had aan haar' dienst verpand;
Wiens godvrucht, in de Orakelrol bedreeven,
Haar predikte door leer en leven;
Die altoos 't kenmerk droeg van Jesus heilgezant.
Hoor, hoor, hoe haare trouw de gaaven
En deugd van uw' Van Leuvenig verheft!
De vleijery sticht geen verblyf by graven.
Daar ge allen in zyn' lof ziet draaven,
Daar blykt dat aller ziel dit zwaar verlies beseft.
Dees roemt hoe hy de Kerkbruid stichtte,
Zo lang hy in het tempelchoor verscheen;
Hoe hy haar' voet op 't waare heilspoor richtte,
Toen zyn geleerdheid haar verlichtte,
Toen hy haar moedigde ten kruisberge op te treên.
| |
| |
Een ander pryst de onschatbre waarde
Des Leeraars, die in 't hart der zaaken drong,
Die 't Heilig Woord door 't Heilig Woord verklaarde;
Gods wet den volken openbaarde,
Terwyl zyn lier den lof van Koning Jesus zong.
Die eert 's Mans raad, die zo veel twisten
Door zachte taal terneder heeft gelegd;
Wiens zorgen steeds de misverstanden slisten.
Van Leuvenig was steeds een Christen,
Was altoos vreêgezind, ootmoedig en oprecht.
Gindsch ryst een galm van dankbre klanken,
Waar honderden getuigen hoe zyn trouw
De wacht hield by de legersteê der kranken,
Die hem, na zynen dood, nog danken
Voor zynen onderstand in all' hun smarte en rouw.
Gy ziet, daar aller oogen leeken,
De erkentenis die hun gemoed bewoont;
Gy hoort de tong de taal van 't harte spreeken,
En zwemt, met hen, in traanenbeeken,
Als gy u-zelf zyn deugd, zyn liefde en trouw vertoont.
| |
| |
Hy had zyn hart u opgedraagen;
Gy derft in hem op aarde uw' besten vrind:
Maar kan uw deugd nog om die derving klaagen,
Daar hy de Godheid kan behaagen,
Daar hy, na zo veel stryds, zo heilryk overwint?
Neen, neen: al heeft hy u begeeven,
Uw sterk geloof verzelt hem in zyn vaart,
En ziet, vernoegd, hem, in het eeuwig leven,
Tot gloriryker stand verheven
Dan hy bezitten kon op onze onwaardige aard'.
Daar kent zyn heillot eind' noch paalen:
Daar praalt zyn ziel met heerelyker glans,
In 't juichend ruim der blyde hemelzaalen,
Dan ooit Van Heyningen kon maalen
In 't netbewrocht Tafreel tot lof des braaven Mans.
Al dekt de zerk zyn koud gebeente,
Wat nood? zyn ziel geniet een zalig lot;
Zyn naam word, als een dierbaar puikgesteente,
Bewaard in 't hart van zyn Gemeente,
En hy verbeid uw komst in de armen van zyn' God.
mdcclx.
|
|
Auteursrechtvrij