|
| |
| |
| |
Zielzucht tot God.
Daar, in dees stille en sleepende uuren,
Het somber kleed der duisterheid,
Bezaaid met tintelende vuuren,
Zich over onzen aardbol spreid;
Daar 't menschdom, afgemat van zorgen,
Door arbeid in den slaap gesust,
Het ryzen van den naasten morgen
Verbeid in de armen van de Rust;
Terwyl een talryk heir van Kwaalen
Myn waarde Zuster fel bestormt;
Veel jaaren om heur koets blyft dwaalen,
En 't ligchaam door hun woên misvormt,
Daar de onvermoeide liefdepligten
Der braafste Moeder, in dien staat,
Thans voor haar eigen krankheid zwichten,
Die al myn hoop ter nederslaat;
| |
| |
Daar Zorg en Onheil om my waaren,
En de aakligheden van den nacht
Door hun gehaat gezicht verzwaaren;
Terwyl myn liefde al weenend wacht,
En hoopt en hygt naar de oogenblikken,
Waarïn myn Zusters ongeval,
Noch Moeders krankheid my verschrikken;
Ik haar gezond omhelzen zal:
Daar wil myn geest, door rouw verslagen,
In eenzaamheid den treurtoon slaan;
Zyn drukkend leed der Godheid klaagen,
En schreijen haar om bystand aan:
't Benaauwd en afgepynigd harte,
Bezweeken door de tegenheên,
Wil geen getuigen zyner smarte,
Dan 't eeuwigwaakend Oog alleen.
ô Albestierend Opperweezen!
Wiens gunst ons eertyds blydschap schonk,
Wat is uw zon vaak opgereezen,
Sints onze heilzon nederzonk!
| |
| |
Wat zag ons huis al bange nachten,
Al droeve dagen, al verdriet!
Hoe heeft het u vermoeid met klagten!
En, och! uw goedheid luistert niet!
Zy laat ons in het lyden zuchten,
Zy wend het oog van onzen druk,
Zy schynt voor ons geschrei te vlugten,
En merkt niet op ons ongeluk!
Maar och! wat zeg ik onbezonnen?
Uw goedheid, die ons onderschraagt,
Is lang door ons geween verwonnen,
En glansryk voor ons opgedaagd.
Zy-zelf leert ons uw liefdeslagen,
Schoon 't aarslend vleesch daar tegen wryt,
Gelaaten, ja gewillig draagen,
Ten teeken dat gy by ons zyt:
Als 't leed door u word toegezonden,
Dan blykt uw teedre liefde meest;
Uw hand slaat tydelyke wonden
Die gy in de eeuwigheid geneest.
| |
| |
Dekt gy voor ons uw vriendlyke oogen,
Terwyl ons oog in traanen smelt;
Wat nood, uw gunst heeft in den hoogen
Alle onze traanen opgeteld.
Bezwykt ons kwynend hart in 't midden
Der tegenheên met onze stem,
Dan valt uw Geest voor ons aan 't bidden,
In 't hemelsche Jeruzalem.
Al is de weg, dien wy betreeden,
Met scherpe doornen overspreid,
Hy leid recht toe naar 't eeuwig Eden;
Zyn eindpaal is de zaligheid.
Doe dan wat recht is in uwe oogen:
Gy zyt, gy blyft ons hoogste goed;
Alleen, schenk ons naar 't kruis vermogen,
Versterk ons in den tegenspoed.
En, moet ons huis nog langer stryden,
En grooter rampen weêrstand biên;
Leer ons, waar we u ter eere lyden,
Die rustig onder de oogen zien.
| |
| |
Wy zyn dit leed en grooter waardig:
Dit denkbeeld stuite ons ongeduld:
ô God! gy zyt, gy blyft rechtvaardig;
We erkennen, knielende, onze schuld.
Het zwak Geloof, door holle golven,
Geslingerd op de levenszee,
Worde in de diepte niet bedolven,
Maar lande aan een gewenschte reê!
De reine liefde, uit u geboren,
Op u gevestigd, weet gewis,
Dat in de hooge hemelchooren
Ons beste deel geborgen is.
De blyde Hoop leere ons verwachten,
Dat gy uw gunstryk oog zult slaan
Op 't Lam dat zich voor ons liet slagten,
Maar ook voor ons is opgestaan:
Zyn kostlyk bloed, voor ons vergooten,
Heeft ons betrouwen vast gesteld;
De heildeur der genade ontslooten;
De magt des afgronds neêrgeveld.
| |
| |
Laat dan de storm van tegenheden
Vry buldren, dat 'er 't huis van waag';
Een korte stryd is haast volstreeden,
't Geduld verduur' deeze onweêrvlaag,
ô God! blyf onze schreên bestieren,
Op 't kruispad dat ten leven leid,
En schenk voor doornen eens laurieren,
In 't juichend ryk der zaligheid!
mdcclviii.
|
|
Auteursrechtvrij