|
| |
| |
| |
Op de intrede van den beroemden dichter Sybrand Feitama, in de zalige rust.
ô Wenschlyk Hof der Rust, dat eindloos heil voorspelt,
Waar de altoos blyde Vrede en 't stil Genoegen woonen,
Waar 't zalig Geestendom de sleepende eeuwen telt,
En uitziet naar den dag die aller deugd zal kroonen!
Schenk ook 't genot der vreugd, die in uw' kreits regeert,
Aan Feitama, den roem van Neêrlands Lettergrooten,
Die, de aardsche glori moê, zich tot uw' heilstaat keert,
Bejammerd door den Rei van zyne Kunstgenooten,
Wier trouw, terwyl de dood zyn wyze lippen sluit,
Zich op het sterkst vertoont in treurende gezangen,
Om zynen geest, verliefd op keurig maatgeluid,
Eer hy uw' heilgalm vange, in 't scheiden te ondervangen.
| |
| |
Vergeefs, helaas! hy laat zyn citer zelf aan de aard';
Hy staat zyne eerkroon af voor blinkender laurieren,
Wier glans den luister van zyn godvrucht evenaart,
En wier bestendig schoon hem eeuwig zal versieren.
Hy streeft, met eenen zwier die alle onze aandacht trekt,
Den blyden Voorhof in van 't Ryk der Zaligheden,
Waar hy de welkomgroet der hooge Geesten wekt,
Die, in dien stillen oord, de plaats van eer bekleeden.
Bourbon, die Vrankryk voor zyn' troon geboogen zag,
In dat gewenscht verblyf tot hooger troon verheven,
Begroet den Letterheld met een' vernoegden lach,
Die zynen naam, zo grootsch, in Neêrland deed herleeven.
De uitheemsche Dichtrenschaar, aan zyne vlyt verpligt,
Die hunne kunst volmaakte op Amstels Schouwtooneelen,
Hen deel gaf aan den roem van zyn verrukkend dicht,
Ziet hem, verheugd, voortaan in hunnen heilstand deelen.
De vroome Fenelon, die 't Ithakoische Ryk
Aan Prins Telemachus, met zo veel kunst, ontdekte,
Verwelkomt Feitama, in een geruster wyk,
Die in 't Bataafsch Gewest dien held een' Mentor strekte.
De groote Vondel groet, uit een' verheven trans,
Met Hooft, den Aristarch, die hunnen arbeid schraagde,
| |
| |
En al de Kunstrei wyd den schoonsten lauwerkrans
Aan hem, wiens zuivre kunst al 't Geestenhof behaagde.
Het luistrend Englenchoor, dat, in nog hooger lucht,
De zuivre klanken vong van zyne Zedezangen,
Aanschouwt, hoe hy, verheugd, de nietige aarde ontvlugt,
Te naauw om in haar' kreits zyn' grooten geest te omvangen.
Dus zegepraalt zyn ziel in 't zalig Rustgewest,
Terwyl de doodsche rouw ons by zyne asch doet schreijen,
Zich, tegen onzen dank, in Neêrlands kunstchoor vest,
En in de harten treurt der zanggezinde Reijen.
Hy sterft, die aan hun lier sieraad en leven gaf;
Hy sterft, die hunne kunst, als lenteloof, deed bloeijen,
En hunne dankbaarheid plant lauwers om zyn graf,
Die, als de lauwer op Petrarchaas grafzerk, groeijen,
En groenen zullen tot de laatste naneef sterft;
Zo lang men Poëzy en Schilderkunst zal eeren;
Zo lang dat Zusterpaar geen' kunstbeschermer derft,
Die op de onweetendheid haar grootsch doe triomfeeren.
Maar wie vergoed, helaas! haare onherstelbre schaê!
De Fenix word, schoon spade, uit 's moeders asch geboren,
Dan, och! geen eeuw, geen tyd schenkt haar een' Feitama;
Het kunstchoor heeft in hem zyn sterkste zuil verlooren!
| |
| |
Gewyde Bladen, waar 't geheiligd vuur in speelt,
Dat zynen geest ontvonkte en flonkerde in onze oogen,
Och! waart gy allen aan de Kunstmin meêgedeeld,
Hoe zou haar leerziek hart op uwe glanssen boogen!
Gy, wien ze in 't hoog bezit dier dichtjuweelen groet,
Gy, die u spiegelt in den luister van die straalen,
Vergun haar, dat ze eerlang haar' nyvren leeslust boet';
Doe, in zyn graf, uw' Vriend een' nieuwen roem behaalen:
Zyn vriendschap sterke uw vlyt, en geeve uw' yver kracht,
Terwyl hy 't aardsch muzyk verlaat om de Englenzangen,
In ongestoorde rust zyn nadrend heil betracht,
En reikhalst om de kroon der zaligheid te erlangen,
Aan zuivre deugd beloofd in 't eeuwigblinkend licht.
Leef blyde, ô Feitama! verbeid die zalige uuren,
Terwyl al 't Zangchoor, aan uw heusheid dier verpligt,
Uw' naam en kunstroem zingt, die de eeuwigheid verduuren.
mdcclviii.
|
|
Auteursrechtvrij