|
| |
| |
| |
Aan myne nichte jongkvrouwe Maria vander Hoeven, ter gelegenheid van haaren echt met den heere Jan van Vollenhoven, Kornelisz.
Van daar de dartlende Ystroom ruischt,
En, om zyn dryvend mastbosch, bruischt,
Word u dit blad papiers gezonden,
ô Hartvriendin! ô waarde Nicht!
Door haar, wier ziel getrouw aan de uwe blyft verbonden,
Zo lang zy word bestraald door 't heuchlyk levenslicht.
Indien gy, daar ge uw hart en hand
Aan Vollenhovens min verpand,
In 't feestgewoel der Bruiloftschooren,
My 't oor kunt leenen, als voorheen,
Zo weiger niet, Marie, een' wondren droom te hooren,
Die onlangs, in den slaap, my, op myn koets, verscheen-
| |
| |
My dacht, ik zag, in 't blydst saizoen,
In schaduw van 't herboren groen,
U aan den Rottestroom gezeeten;
De gulle vreugd zweefde u op zy';
De Deugd, die eeuwig woont in uw gerust geweeten,
Zette uw bevalligheid den schoonsten luister by.
De vriendelyke Zuidewind,
Tot vrolykheid en spel gezind,
Ruischte in de groene landpriëelen;
En voerde, van der wolken trans,
Op 't lieflyk choormuzyk der schelle filomeelen,
Het golvend stroomkristal en 't lachend loof ten dans.
Gy smaakte, in die gewenschte rust,
Van zorg noch hartewee bewust,
Al 't zoet van 't ongehuwde leven;
Gy had, steeds wars van vryery,
Uw gouden vryheid voor geen' Crezus troon gegeeven;
En dacht, wie 't huwlyk roeme, een Maagd is waarlyk vry.
| |
| |
Dus zag ik u, geliefde Nicht,
Als onverwacht een geestig Wicht
U aan u-zelve scheen te ontrooven,
Terwyl 't u in zyne armtjes sloot,
En uitriep: ‘Ken in my den Zoon van Vollenhoven,
‘Die, door uw oog gewond, vooriang zyn' dienst u bood.
‘De schoone zielshoedanigheên,
‘Door hem zo teder aangebeên
‘In zyne Gade, in myne Moeder,
‘Verwinnen, daar ze uw vroom gemoed
‘Bezielen, thans op nieuw, het hart van mynen Hoeder,
‘Dat nimmer liefde dan tot zuivre Godvrucht voed.
‘Tienhovens Landjeugd had, reeds lang,
‘Een’ trippelenden bruilofstzang
‘Voor u, begaafde Juffer, vaardig.
‘Haar hand bied u een huwlykskroon.
‘De Dochter van haar’ Heer is de eêlste lovers Waardig.
‘De groene mirthen staan, by 't maagdlyk hulfel, schoon!
| |
| |
‘Hoor dan myns lieven Vaders klagt,
‘Herstel 't verlies van zyn Geslacht,
‘En 't Huis van Grootvaêr Van der Wallen;
‘Opdat hun-aller hart u roem’.
‘Laat toch hun-aller wensch uwe eedle ziel gevallen,
‘En gun aan my 't geluk dat ik u Moeder noem’!
‘Heb medelyden met myn jeugd;
‘Voeg by uw deugden deeze deugd,
‘Beminnenswaarde Van der Hoeven;
‘Schenk my verligting in myn smart!
‘Zoud ge een' onnoozlen Wees, door weigering, bedroeven?
‘My vruchtloos smeeken zien? ach! mag u dat van't hart?
‘Of is uw hart, zo heusch, zo teêr,
‘Voor my-alléén dat hart niet meer,
‘Daar zelfs uwe Ouders my belonken?
‘Uwe Ouders, de eer van Rotterdam,
‘Die all' wat deugd waardeert tot zich in liefde ontvonken,
‘Waardeeren zelfs op 't hoogst de kuische huwlyksvlam.
| |
| |
‘Stel eens, de Hemel schonk u kroost;
‘Maar 't wierd, door uwen dood, van troost
‘En moederlyke hulp versteeken;
‘Zoud gy niet wenschen, uit uw graf,
‘Dat een begaafde Maagd uw Telgen op wou kweeken,
‘En haar den teedren naam van haare kindren gaf?
‘Gy schynt bewoogen met myn' rouw.
‘Spreek, zal myns lieven Vaders trouw,
‘Zal ik uw dierbre gunst genieten?.’
Zo sprak het zielbekoorend Kind,
En liet, uit ieder oog, een vleijend traantje vlieten,
Dat teedre zielen, door zyn stomme taal, verwint.
Toen zag ik, (en gewis, ô Nicht!
Ik wierd verrukt door dat gezicht.)
U aan den hals van 't Kind besterven.
Neen, riept ge, uw lyden is het myn'.
Neen, mo'ederlooze Spruit, gy zult myn gunst niet derven,
Ik zal uws Vaders gade, ik zal uw moeder zyn.
| |
| |
Dus heb ik u myn' droom gemeld,
Een' droom, die blyde waarheid spelt;
Gelyk ik hoorde, by 't ontwaaken,
Wanneer 't gewiekt Gerucht alöm
Ons, door zyn luchtbazuin, uw' Echt bekend kwam maaken,
En Vollenhoven noemde als uwen Bruidegom.
Geluk! geluk! myn Zielsvriendin!
Smaak, met het Voorwerp uwer min,
Een lange reeks van blyde jaaren,
Al 't heil dat immer sterveling,
In 't zegenrykst genot van 't welveréénigd paaren,
Uit de onuitputbre Bron van 't hoogst geluk, ontfing!
Indien myn heilwensch iets vermag,
Zo zal noch droefheid, noch geklag
De blydschap van uw Huwlyk stooren.
Zo bloeije uws Bruigoms Koopvaardy;
Zo worde u, eiken dag, een nieuwe troost geboren!
Zo zett' de hoogste Liefde uw liefde voedzel by!
| |
| |
Zo laate een loffelyk Geslacht,
By 't Spruitje dat ge uw eigen acht,
Zich aan uw' gouden trouwdisch vinden,
Terwyl ge uw' lust ziet aan hun deugd.
Vaar wel, geliefdste Nicht, groet uwen Welbeminden,
En zeg hem, hoe myn ziel zich in zyn heil verheugt.
mdcclii.
|
|
Auteursrechtvrij