|
| |
| |
| |
Klagt over het afsterven van den uitmuntenden dichter Dirk Smits, eersten commies van het ed. mog. collegie ter admiraliteit op de maze en monster commissariste Hellefoetsluis.
Treur, Rotte! treur met alle uw Vlietnajaden;
Rol traager langs uw bogtige oevers voort;
Kleed uwen Stoet in donkre rouwgewaaden;
Ban alle vreugd van uw' begraasden boord,
't Is billyk dat alle uwe Waterreijen,
Met u, een' vloed van heete traanen schreijen:
De groote Smits, uw Orfeus, is verscheijen,
Wiens gouden lier gantsch Neêrland had bekoord!
Hy stierf, aan wien ge uw' luister hebt te danken!
Hy, die uw' naam, te vooren schaars bekend,
Ten hemel hief door zyn verheven klanken;
En voerde tot aan 's aardryks ukerste end'!
| |
| |
Ontlast uw hart, verkropt van bittren rouwe;
Zo blyke aan elk uw dankbaarheid en trouwe;
Zo strekke uw smart zyn vroegverlaaten Vrouwe,
En schreijend Kroost, ten troost in hunne elend'!
Dan, och! gy houd, van harteleed bevangen,
't Omkranste hoofd verborgen in uw' vloed,
Verwonnen door de smarten die u prangen;
En schreit, omringd van uwen Waterstoet,
Uwe oogen uit, terwyl uw vlotte Schaaren
Haar traanen met uw droeve traanen paaren,
En 't schor geruisch van uwe ontroerde baaren
Den Maasstroom, in zyn' kil, ontwaaken doet.
Straks roept hy uit: ‘Wat doet myn Rotte klaagen?
‘Wie wekt haar' rouw? wat meld dees Stroombodin?
‘'t Geweld des Doods heeft grooten Smits verslagen!
‘Den wellust van ons zangrig Hofgezin!
‘ô Wreede maar! ô Eer van Febus Zoonen,
‘Die my met lust deed luistren naar uw toonen,
‘Zult gy niet meer my met uw stroomloof kroonen,
‘Of zingen van het Voorwerp myner min?
| |
| |
‘Och! gaat zo vroeg dan al myn hoop verlooren,
‘En, met myn hoop, de glori van myn Stad,
‘Voorheen zo fier op Smits, haar' ingeboren,
‘Die zo veel kunst by zo veel deugd bezat!
‘'t Scheen dat myn hart dien zwaaren slag voorzeide,
‘En heimlyk reeds myns Dichters dood beschreide,
‘Toen hy voor 't laatst van myne Rotte scheidde,
‘En, teêr ontroerd, van myne boorden trad.
‘ô Oceaan, die met uw holle golven
‘Op 't steigrend vlak der hooge duinen brand,
‘Wat heeft myn' Smits zo vroeg in 't graf bedolven?
‘Myn' Smits, om u gezonden naar het sTrand!
‘Gy vleide ons steeds dat niets zyn heil zou krenken;
‘Gy had beloofd dien Vriend ons weêr te schenken;
‘Wat moet ik thans van die beloften denken?
‘In 'tzand geprent, en, och! bedekt door 'tzand!
‘Daar ligt de Lier die harten wist te kluistren,
‘De woestheid van 't Flakkeesche strand bedwong,
‘De ontsteldc zee naar haaren toon deed luistren,
‘En al het duin verheugd aan 't hupplen zong!
| |
| |
‘Daar ligt de Lier, de lust der Zanggodinnen,
De zoetste vreugd der danssende Meerminnen;
‘Die nimmer zich in speelkunst liet verwinnen;
Die naar den prys van Febus citer dong!
‘ô Nimfen, die in 't golvend ruim der Stroomen
‘Uw wooning sticht, by 't ruisschen van den wind!
‘Indien gy ooit aan dees verhaten zoomen
‘Het speeltuig van myn' grootsten Dichter vind,
‘Vervoert het niet naar uwe waterzaalen;
‘Stelt door die gift aan onze droefheid paalen;
‘Zo zal 't omhoog by Flakkus kunstlier praalen,
‘Verheerlykt met den naam van onzen Vrind.
‘Gewyde rei van Duin- en Strandgodessen!
‘Legt, weenende, aan myn' Smits den rouwpligt af;
‘Bekroont zyn lyk met heilige cipressen;
‘Strooit lauwerloof op 't dichterlyke graf.
‘En gy, voor wie zyn kunst zich heeft gekweeten,
‘ô Negental! op Pindus kruin gezeten,
‘Betreurt, met ons, de glori der Poëeten:
‘Hy stierf die aan de Dichtkunst leven gaf!
| |
| |
‘Hy stierf, helaas! die, onder 't vrolyk roeijen,
De Watergoôn geleidde in 't Vorstlyk Hof,
‘Myn Rotte door de Oranjezaal deed vloeijen,
‘Waarïn haar glans Prins Frisoos oogen trof.
‘Dees zag, met lust, haar Waterkamenieren
‘Met vlugge schreên om haare stroomkoets zwieren,
‘En yverde om myns Dichters kruin te sieren,
‘Daar Land en Stroom gewaagden van zyn' lof.
‘Myn Smits, door hem geborgen uit de baaren
‘Van tegenspoed en drukkend hartewee,
‘Stichtte op het duin zyn' Redder dankältaaren,
‘En zong zyn' roem aan de oevers van de zee.
‘Doch 't wreed geweld des Vyands van het leven
‘Had naauw' dien Vorst den jongsten slag gegeeven,
‘Of deeze maar, die Nederland doet beeven,
‘Grieft 's Dichters hart, en sleept zyn leven meê.
‘Hoe treft dit leed zyn teedre Huwlykspanden!
‘Zyn droeve Weêuw, die op de strandrots zucht,
‘Om bystand smeekt met uitgestrekte handen,
‘En reikhalst naar myn Rotterdamsche lucht.!
| |
| |
‘Haar dierbaar Kroost, van 's Vaders hulp versteeken,
‘Zwemt, aan haar zyde, in zilte traanenbeeken!
‘Kornelia! gy zult niet vruchtloos sineeken;
‘'k Gevoel uw' ramp, ik hoor uw rouwgerucht.
‘Ik zal uw Huis myn' Bisdom aanbeveelen;
‘Ja, die Meceen van uwen Echtgenoot
‘Zal in uw' rouw, gelyk een Vader, deelen;
‘Geen weêuw, geen wees blyft van zyn hulp ontbloot.
‘ô Bisdom! wien ik eeuwig zal waardeeren!
‘Laat haar verdriet geen' blyden troost ontbeeren,
‘Zo moete uw roem het woên des tyds braveeren!
‘Zo leeve uw lof veele eeuwen na uw' dood!
‘Maar ik, ik-zelf, zal eindloos rouw bedryven,
‘En, met myn Rotte, aan hem zo dier verpligt,
‘Al weenende op zyn Graf dees woorden schryven,
‘Het Nageslacht ten eeuwigen bericht':
‘Hier sluimert Smits, verheerlykt door zyn snaaren,
‘Die Orfeus-zelv' in roem kon evenaaren.
‘Zyn groote naam verduur’ 't geweld der jaaren,
‘En de aarde vall' zyn koud gebeente ligt!’
| |
| |
Dus jammerde de Maasstroom om 't verscheijen
Van zynen Smits, te ontydig neêrgeveld.
Och! hy bezwymt voor 't oog van zyne Reijen!
Zyn Hofgezin, om zynen rouw ontsteld,
Schiet toe, en helpt hem, in zyn' Waterwagen,
Naar 't Stroompaleis der droeve Rotte draagen,
Daar hy, met haar, dit onheil zal beklaagen
Totdat de tyd in de eindlooze eeuwen smelt'
mdcclii.
|
|
Auteursrechtvrij