|
| |
| |
| |
Stroomzang der Rotte, ter eere van haaren dichter Dirk Smits.
Welk een bekoorelyk gezicht
Verschynt ons in een lieflyk licht!
Wat luister streelt van verre onze oogen!
Ik zie de Rotte, grootsch bekranst,
Daar, om haar waterkoets, door zwaanen voortgetoogen,
Haar blyde Stroomsloet danst.
Zy praalt, op haar' kristallen troon,
Met groene lauren, tot een kroon
Byéén gezongen, onder 't speelen,
Door Smits, wiens tooverende lier,
Amfions lier gelyk, de Woestheid tam kan streelen.
Dat tooisel geeft haar zwier.
| |
| |
Zy dryft, zy dobbert, vry en bly,
Door haare waterheerschappy,
Op 't feestmuzyk der Vloednajaden,
Wier hand het hoofd der Stroomnimf tooit,
En scheutig waterloof, in 't fladderen en waaden,
De fiere Rotte wenkt den Stoet:
Dees speelt en duikelt door haar' vloed;
Straks zwygt de stem dier blyde Chooren;
De Rei staakt zang en dans, dryft stil
Rondöm haar waterkoets, begeerig om te hooren
Naar 't geen zy zingen wil.
‘Gy, vlugge Stroomrei, (heft zy aan,)
‘Nooit moede van myn waterraên
‘Met dartelenden zwier te omringen!
‘En gy, die my zo na betreft,
‘ô Maasstad! leen my 'toor, het lust my thans te zingen
| |
| |
‘ô Nimfen! 't zyn uw gaaven niet,
‘Hoe gul gy my die offers bied,
‘Die mynen naam het meest verhoogen;
‘Noch-'t is uwe eer of majesteit,
‘ô Stad, aan mynen boord zo prachtig opgetoogen!
‘Die 't meest myn' lof verbreid:
‘Maar dat de groote Smits myn' naam,
‘Gesierd door zyne letterfaam,
‘Vier waerelddeelen wil doen hooren:
‘Dat hy zyn zuivre melody
‘Myn'vloed heeft toegewyd, dat kan my 't hoogst bekooren,
‘Hoe dikwerf heb ik, uuren lang,
‘Geluisterd naar dien schoonen zang,
‘Waaraan wy ons vrywillig boeijen!
‘Dan gleed, dan vloeide myn rivier
‘Zo weelig langs haar' zoom, als zyne vaerzen vloeijen
‘Langs 't veld van zyn papier.
| |
| |
‘'k Zag hoe de pasontwaakte Zon
‘Met grooter vreugd haar' loop begon,
‘Als zy naar zynen zang mogt luistren:
‘Dan scheen het vlug-gevederd Choor,
‘In 't schaduwryk geboomte, elkaêr in 't oor te fluistren:
‘Hoe schoon zingt hy ons vóór!’
‘Dan lachten, door dien galm bekoord,
‘De beemden langs myn' groenen boord;
‘Dan drong myn Stoet om hem te naadren;
‘Dan dobberde myn waterkoets,
‘Zelfs blyder dan voorheen, met wentelende raadren
‘Op 't vlak des zilvren vloeds.
‘Dit doet my thans, met blyden toon,
‘ô Zuilen van myn' watertroon!
‘Myn' Dichter door myn' zang verhoogen.
‘Zo dank ik hem, die mynen lof,
‘Op wieken van zyn kunst, door lucht en hemelboogen,
‘Voert tot aan 't starrenhof.
| |
| |
‘Dan, och! hy, die zo grootsch, zo fier,
‘Praalt met den blinkenden laurier,
‘Hy, die myn' Naam zette op zyn snaaren,
‘Zingt niet meer aan myn' groenen rand;
‘Maar daar het duin weêrgalmt van't schor geluid der baaren,
‘Aan 't bar Flakkeesche strand.
‘Hy hoort het buldrend zeegebruisch
‘Thans voor myn speelend stroomgeruisch:
‘Verr' van myn heuvels, groen van kruinen,
‘Welëer de vreugd van zyn gezicht,
‘Klinkt aan den woesten hoek van Hollands laatste duinen
‘Thans zyn betoovrend dicht!
‘Doch wat hy zinge, en waar hy zy,
‘Zyn liefde blyft ons eeuwig by;
‘Die kan de Rotte nooit vergeeten:
‘De Maasstad blyft zyn Moederstad;
Myn vloed, die hem met lust haar' luister dank wil weeten,
| |
| |
‘Laat dan uw heusche erkentenis,
‘Als 't minst' dat zy verrschuldigd is,
‘ô Nimfen! steeds myn' Dichter eeren,
‘Terwyl wy, door zyn' zang bekoord,
‘Zyn' naam met blinkend groen in onze kroon schakeeren.’
Dus zong ze, en vloeide voort.
Hieröp, terwyl haar Stroomsloet zwaait
En ryst en daalt en wend en draait
En zwemt en duikelt om haar' wagen,
Zingt elk, als met gelyken toon:
‘Leef lang, ô Stroompoëet, ons aller welbehaagen,
‘Apolloos grootste Zoon!’
mdccl.
|
|
Auteursrechtvrij