|
| |
| |
| |
Ter zilveren bruilofte van mynen neef den weledelen gestrengen heere Arnout Leers, oudschepen der stad Rotterdam, directeur van den Levantschen handel, enz. enz. en myne nichte mevrouwe Christina Uilenbergh; heer en vrouwe van Ameide en Herlaar.
Oud Ameide, dat uw wallen,
Met verdriet, zaagt nedervallen,
Op het schudden van den Tyd,
Die, met schenniszieke handen,
Sterke Sloten aan durft randen;
Stukken uit de muuren ryt;
| |
| |
Leer, hoe laag in 't stof versmeeten,
Deezen dag, uw leed vergeeten;
Praalt ge niet in 't prilst der jeugd,
Help nochtans dit feest verëeren,
't Zilvren Bruiloftsfeest uws Heeren;
Deel in de algemeene vreugd.
Laat uw blyde zang gewaagen
Hoe gy, in uw jonge dagen,
In de schaduwe uwer blaên,
Daar de gryze Lek 't aanschouwde,
Als de blyde Landjeugd trouwde,
Batoos kroost ten rei zaagt gaan:
Hoe de fiere maagdenschaaren,
By Teutates boschältaaren,
In het groene jagtgewaad,
Boog en pylen fiks hanteerden;
't Schuuwe wild vernestlen leerden,
Voor den nuchtren dageraad.
| |
| |
Hoe het wild, nog versch gevangen,
Met gebloemte en loof omhangen,
Wierd aan 't jeugdig Paar gewyd,
Met deez' wensch: uw eerlyk minnen
Schenke ons fiksche Jagerinnen;
Helden, opgewiegd ten stryd'!
Zing, wat vreugd die gift verwekte,
Die 't voornaamste siersel strekte
Van den groenen Bruiloftsdisch;
Daar de feestwyn der Genooden
Bronkristal, met graan gezooden,
Of een zuiver stroomnat is.
Of is u die trant vergeeten?
Is 't geheugen afgesleeten?
Zing met ons een' andren toon;
Help ons heden, met laurieren,
Arnout en Christyne sieren;
Vlecht een zilvren Bruiloftskroon.
| |
| |
't Aadlyk Herlaar, langs zyn zoomen
De oude Lekvliet ziende stroomen,
Viert met ons deez' blyden dag,
Die, na 't edelmoedig stryden,
Leiden, afgemat door lyden,
Van 't beleg ontslagen zag.
't Zingt hoe Leers, de roem der Braaven,
Wiens verstand en eedle gaaven
't Capitool der Maasstad eert,
't Zilvren Feest, met zyne Gade,
Vieren mag, door Gods genade,
Die hun heil en roem vermeêrt;
Hoe rechtvaardigheid van wandel
Arnouts uitgestrekten handel
Met een' milden zegen kroont;
Hoe 't wilvaardig mededoogen,
't Grootst vermaak van 't aardsch vermogen,
Zyn Christynes borst bewoont;
| |
| |
Hoe Christyne, om haare zeden,
Nog met zo veel schoonheid prykt,
Dat zy Schielands Jeugd doet bloozen,
En, gehuld met Bruiloftsroozen,
Van haar allen de eerkroon strykt.
Oud Ameide, help ons zingen
Hoe dit Feest die Echtelingen
Met een' dubblen luister tooit.
Sticht, met geestig kunstvermogen,
Altoosgroenende eereboogen,
Waar hen Liefde mirthen strooit.
Help de Maas aan haare zoomen
Didrik bly verwellekoomen,
Met hun oudste Spruit veréénd!
Help dit Paar hunne Ouders groeten,
't Wenschende verlangen boeten,
Daar de pligt hen wieken leent.
| |
| |
Help, door Ouderliefde aan 't blaaken,
Arnout blyde wenschen slaaken,
Zie hoe, door natuurs vermogen,
't Hart der Oudren word bewoogen,
Dat in 't Kroost zyn' wellust stelt!
Wensch aan Leers en zyne Gade,
Dat de Heilbron der genade,
Met een' stroom van gunst en vreugd,
In hun huis en hart will' vloeijen!
Zo moet' hunne blydschap groeijen
In den grond der waare deugd!
Zo moet' de Almagt hen bewaaken,
En hun beider heil volmaaken,
Als gy zelf, verheugd van geest,
ô Ameide, uw blyde Reijen
Vrolyk zult ten dans geleijen
Op hun Gouden Bruiloftsfeest!
mdccxlix.
|
|
Auteursrechtvrij