|
| |
| |
| |
Middelburg vertroost door de godsvrucht, toen de weled. gr. achtb. heer mr. Willem van Citters, burgemeester en raad derzelve stad, van die hooge waardigheden vry willig afstond.
In dien gewenschten nacht, toen 't licht der vreugdevuuren
Het tintiend starrelicht, verdoold, tot deinzen dwong,
En 't vrye Vaderland, by zyn gesloopte muuren,
De blyde wellekomst der dierbre Vrede zong,
Dacht ik, daar 't scheepryk Y, met all' zyn Waterchooren,
Om 't heil van Holland juichte: Is Neêrlands rust hersteld,
Wat vreugdetoonen wil ons Zeeland dan doen hooren,
Nog onlangs meest gedreigd door 't wreedste krygsgeweld!
| |
| |
Terwyl dit denkbeeld in myn blyde zinnen speelde,
Wierd myn verbeelding vlot; ik trad langs Walchrens grond,
Maar och! in plaats der vreugd, waarmeê myn geest zich streelde,
Was elks gelaat bedeesd, scheen 't all' door rouw gewond.
De Middelburgsche Maagd, omstuuwd van Zeeuwsche Helden,
Stond spraakloos van verdriet by 't brandend vreugdelicht,
Verlegenheid en schrik, die onlangs haar ontstelden,
Vertoonden zich op nieuw in haar beschreid gezicht.
‘ô Vrede, (riep zy uit,) die my tot heil moest strekken!
‘Wat bitterheid mengt zich in 't zoet van uwe vreugd!
‘Nu myn van Citters my zyn Staatzorg wil onttrekken,
‘Kwyn ik, daar alles juicht, in troostlooze ongeneugt'.
‘Van Citters! och! myn hoop! naast God myn hoogst betrouwen!
‘Waarom begeeft gy my, nu 't lot zich gunstig toont?
‘Nu gy het Vaderland moogt buiten nood aanschouwen,
‘Door 's Hemels ryke gunst genadiglyk verschoond?
‘Ik zag u veertienwerf, ô Roem der Burgerheeren!
‘De hand aan 't slingrend roer van 't dobbrend Walchren slaan,
‘Het buldrend zeegeklots der holle golven weeren,
‘Wanneer's Lands fiere Leeuw hen naauwlyks kon weêrstaan.
‘Ik zag myn Koopvaardy, door uwe voorzorg, groeijen
‘In houding, in gestalte, in zwier en majesteit;
| |
| |
‘En door uw wys beleid myn ryke Zeevaart bloeijen,
‘Zo verr' zich 't geurig Oost van 't goudryk Westen scheid.
‘Gy strekte, door uw deugd, een' trouwbevonden Raader;
‘Myn Weduw vond in u haar' waarden Echtvriend weêr;
‘Myn Weezen eerden u als hunn' gemeenen Vader;
‘En allen noemden u hunn' waardsten Burgerheer.
‘Gy deed het heilig Recht op 't Onrecht triomfeeren;
‘Gy stond onwrikbaar pal, al loeide een Staatsörkaan;
‘Gy deed den fieren Zeeuw 's Lands wyze wetten eeren,
‘En over uwe deugd met recht verwonderd staan.
‘Toen de opgehitste Kryg zyn moordrol dacht te speelen,
‘Het hart van Vlaandren griefde,en wroette in de open wond,
‘Bouwde uwe vlyt een' wal van dryvende kasteelen,
‘En weerde 't ondier dus van mynen vruchtbren grond.
‘Dus blonk uw wysheid schoonst in 't felst der Staatsgevaaren;
‘Dus bleek uw moed, uw trouw, uw Godsvrucht, uw beleid,
‘Terwyl ge uw toezicht wydde aan haardsteên en altaaren,
‘En Walchren veilig rustte op uw voorzichtigheid.
‘Van Citters! korts myn troost, myn kroon, myn welbehaagen,
‘Verlaat gy myne Vest, uw zielsvermaak welëer?
‘Bekoort dan 't hoog gezag, door my u opgedraagen,
‘Bekoort der Burgren liefde uw groote ziel niet meer?’
| |
| |
Dus klaagde de eedle Maagd van de eer van Walchrens Steden,
In troosteloozen stand, toen zich haar wyze Vrind,
Haar Burgerheer, beroemd door onbesproken zeden,
In weêrwil haarer bede, ontsloeg van 't Hoog Bewint:
Wanneer op 't onverwachtste, in 't hevigst haarer smarte,
Een schoone Maagd verscheen, gekroond met straalend licht;
Haar rechtehand omvatte een zuiverbrandend harte;
De heldre glans der deugd blonk op haar aangezicht;
Het hagelwit gewaad, dat haare leden dekte,
Beschaâuwd door 't purper van haar golvend opperkleed,
Was 't kenmerk van haar' rang, die aller eerbied wekte,
En haar van elk terstond als Godsvrucht groeten deed.
Grootmoedigheid, gedost in prachtig zilverlaken,
Die, schoon zy heerlyk blinke in waereldheerschappy,
Door Godsvruchts wyzen raad die glori kan verzaaken,
Getrouw aan haar verknocht, ging staatig aan haar zy'.
Rondöm haar zwierde een stoet van hooge Aanvalligheden,
Geloof en Liefde en Hoop die op 't aanstaande ziet,
Met haar gewyd gevolg van Deugden en van Zeden,
All' steunsels van haar' troon en heilig ryksgebied.
De Zeeuwsche Maagd, die hier, van hartewee bevangen,
De lucht vervulde met haar klagten en geween,
| |
| |
Aanschouwt den blyden Rei met natbeschreide wangen,
Terwyl de Godsvrucht haar vertroost door deeze reên:
‘Gemyterd Middelburg! sieraad van 't roemrykste Eiland!
‘Wat leed doorgrieft u 't hart, reeds eeuwen lang verlicht
‘Met de eedle kennis van den Goddelyken Heiland?
‘Wat dekt een traanenwolk de zon van uw gezicht!
‘Kan uw' Van Citters vreugd uw ziel met rouw bezwaaren?
‘Misgunt gy hem de rust die hy in 't einde vind,
‘Nadat zyn fiere moed een reeks van bange jaaren
‘Uw zwaarste lasten torste in 't wigtig Staatsbewint?
‘Of vreest uw teedre zorg, door beter zucht gedreeven,
‘Dat, met 's Mans raad, het heil uit uwe muuren wyk'?
‘'t Gezag, waartoe uw keur zyn wysheid had verheven,
‘Ziet gy weêr toebetrouwd aan Braaven, hem gelyk.
‘Die zullen, op zyn spoor, voor uwen welstand zorgen,
‘En yvren voor 't geluk van Zeelands Staatsgebouw:
‘Hun liefde voor uwe eer, hun deugden zyn uw borgen.
‘Stel dan uw ziel gerust op hunne onwrikbre trouw.
‘'t Waar' vruchteloos aan u Van Citters lof te ontdekken,
‘Daar ik u blaaken zie van waare erkentenis;
‘Uwe ongeveinsde smart kan tot getuige strekken
‘Dat uwe wysheid weet wat zy hem schuldig is.
| |
| |
‘Uwe Ooster-Maatschappy houd nog, met sterke banden,
‘Dien Wyzen, tot uw' troost, met haar belang veréénd;
‘Daar waakt hy nog tot heil der vrygevochten Landen.
‘Verban dan uwen rouw: 't is reeds te lang geweend.
‘Laat hem, naar zynen wensch, in Rynsburgs vruchtbre dreeven
‘'t Genoegen smaaken dat de rust voor hem bereid:
‘Geen roem, geen hoog gezag, kan ooit die blydschap geeven;
‘De rust is 't billykst loon van nyvre werkzaamheid.
‘Hy heeft voor u gewaakt in 't barnen der gevaaren;
‘U zyne zorg gewyd in 't felst van uw verdriet:
‘In 't yvren voor 's Lands eer verkreeg hy gryze hairen:
‘Hy heeft uw heil volwrocht; stoor dan het zyne niet.
‘Gy ziet de Vrede op nieuw in uwe vesten praalen:
‘Uw Kerk, uw Burgerstaat bleef dus van kluisters vry.
‘Laat dan een hooger Vreê zyn groote ziel bestraalen,
‘In 't vrolyk uitzicht op een hemelheerschappy.
‘Zo moet' Gods alziende oog uw' Staat met heil bejeegnen!
‘Zo groeij' der Burgren vreugd, door ramp noch rouw gestoord!
‘Zo breng' Van Citters Huis, gewoon uw Stad te zeegnen,
‘Door alle de eeuwen heen, u Burgervaders voort!’
De ontroerde Zeeuwsche Maagd word door die taal bewoogen;
Door 't licht van troost, waarmeê de Godvrucht haar bestraalt,
| |
| |
Ziet zy zich bly genoopt haar traanen af te droogen;
Waardoor ze op haaren rouw in 't einde zegepraalt.
Zy roemt Van Citters deugd, en 't lot door hem verkooren;
Zy meld hem hoe haar hart, tot stilling van haar pyn,
Het byl- en bondelrecht heeft aan zyn' Stam beschoren,
Zo lang 'er van dien Stam rechtaarde Telgen zyn.
mdccxlix.
|
|
Auteursrechtvrij