Cloosterken der gheestelijcke verryssenisse ofte der ontwordentheyt
(1639)–Lucas van Mechelen–
AuteursrechtvrijWijse: Waer toe doch maeckt u Mondeken reyn. Oft: Liefde en laet gheene traegheyt toe. Req. 136.Eylaes! eylaes! wat bitter verdriet!
Eylaes! wat droef ghedrangh
| |
[pagina 229]
| |
En viel reyn Maeght in uwe ziel niet,
In uwen gheeste bangh?
Als ghy van t’Cruys u kindt ontfinght,
Daer ghy van rouw en leedt verghinght.
Ey jae voorwaer in uytersten noodt
Moest wel u ziele staen,
Wel duysentmael bestierft ghy de doodt,
Als ghy hem eens saeght aen:
Groot was voorwaer u droeve wee,
Van lijden wast een volle zee!
Princes! Princes! eylaes! en eylaes!
Droef, over-droef ghemerck!
Die saeght hoe dat die Ioden soo dwas
Ghegaen hadden te werck.
Ach! ach, dat leet, dat groot torment
Was Godt in u droef hert bekent.
Sijn heyligh hooft door-brack uwe ziel
Met die rood’ doorne Croon,
Den bloedt die langhs u wanghen neer viel,
Was d’bitterste vertoon:
O bloedigh hooft, en tranen suer,
Wat smerten wrocht de liefde puer!
Sijn handen teer, sijn voeten door-groeft,
Och sijn door-speerde zy!
Door-sneed’ gheheel u ziele bedroeft,
Gheen droever vrouw als ghy:
O wee! o wee! o bitter smert!
O vreede wonden in u hert!
Met dien rouw droeght ghy hem in’t graf,
En moest hem laten daer;
| |
[pagina 230]
| |
Wat druck wast u te scheyden daer af!
Wat leedt! wat lijden swaer:
Het moest, het moest, het moeste zijn,
Al brack u t’hert reyn Maeght van pijn.
Ghy riept tot hem, eylaes mijn ghenucht!
Adieu nu voor het lest!
Adieu, adieu mijn eenighe vrucht!
Mijn doodt sal zijn de rest:
Laet my nu sterven hier gheheel,
Die van nu doodt ben meesten-deel.
Eylaes reyn Maeght u lijden was vreedt,
Swaer was uws herten rouw;
Noyt sulcken smert, noyt soo droeven leedt,
Noyt soo bedruckten vrouw:
Een Moeder waert ghy sekerlijck
Vol alle weedom van aerdtrijck.
O wee! o wee! en reden met kleyn
Van al soo grooten pers!
Daer grondigh was u ziele soo reyn
In soo veel wonden vers,
O alder-droefste vander eerdt,
Sulck leedt was sulcken droefheyt weerdt!
Maer want het was des oppersten wil,
Die’t eeuwigh had ghedacht;
Soecht ghy te staen oock sonder verschil,
Daer Godts wil wierdt volbracht:
Al brack u t’hert tot elck ghemerck,
Te vreden waert ghy met Godts werck.
Ghy minde seer, en hertelijck seer
V alder-liefste Kindt,
| |
[pagina 231]
| |
Maer ghy wist dat den Vader veel meer
Hem eeuwigh had bemindt:
Dat ded’ u Moeder zijn te vred’,
Met t’gheen dat Godt den Vader ded’.
Nochtans! nochtans! o suyverste Maeght!
Soo bleef u ziel door wondt;
Al ghinght ghy wegh, wel duysentmael saeght
Daer die graf-stede stondt.
Ghy ghinght, maer ghinght met droef geween.
Gh’en kost gheen Moeder zijn van steen.
Nu stondt ghy stil, nu ghinght ghy van her’,
T’scheen dat u herte sloot;
Naer hem saeght ghy gheduerigh van ver’,
V ziel in tranen vloot:
Ocg! och! riept ghy, nu voor altijdt
Ghestorven eens mijn leven zijt.
Mijns herten vreight, mijn eenigh vermaeck
Met leede blijf ick vervult!
Dat ghy die waert mijns levens oorsaeck
Die doodt stierft sonder schult.
Eylaes! eylaes! in desen staet,
Een Moeder sterf ick desolaet.
O Coninghin door al uwen druck
Over u Liefste soet,
Gheeft my dat ick de vruchten hier pluck,
Die ick hier plucken moet:
Dat door u wee mijn herte zy
In u ghedruckt meer dan in my.
|
|