Cloosterken der gheestelijcke verryssenisse ofte der ontwordentheyt
(1639)–Lucas van Mechelen–
Auteursrechtvrij
[pagina 226]
| |
Wijse: Och wilt aenmercken ghy wilde herten. Oft: Kan op der eerden. Req. 294.Dat nu mijn ooghen u smerten breken,
En haere tranen om uwen rouw
Ghelijck fonteynen uyt lasten breken,
Als ick u perssen reyn Maeght aenschouw:
O bitterste weedommen die over u zijn kommen?
Princes des hemels hoe kost ghy sien
V kinde Cruycen voor alle lien!
Die vreede beulen sonder ghenade
Grammoedigh grepen dat lichaem teer,
Om hem bloedt-gierigh die leste schade
Aen te doen moghen met al’ oneer:
Ghy Moeder lijden moeste dat hem die leeuwen woeste
Op’t Cruyce wierpen ghelijck een beest,
Om elck te moghen hem quetsen meest.
Wee Moeders ooghen! Wee Moeders herte,
Wat swaer tormenten u ziel verdroegh?
Dat ghy moest hooren, datmen, o smerte!
Door handen, voeten die naghels sloegh:
Hoe kost u ziel verdragen die bitter hamerslagen!
Hoe kost ghy Moeder in dat verdriet
Aensien u leven, en sterven niet!
| |
[pagina 227]
| |
Hoe stondt ghebrijselt met hem u ziele,
Als hy verheven met t’Cruyce wiert?
Als in die groeve den balck neer-viele
Van al die beulen om hoogh ghestiert:
Wat saegt ghy daergebeuren? gy saeght sijn handen scheuren:
O Moeder droeve die bitter wee
V breken dede t’hert heel om twee.
Hoe dickwils wierden u bitter ooghen
T’hemwaerts ghetoghen in dien druck!
Hoe dickwils neder moest ghy die hooghen,
Als ghy waert siende sijn ongheluck!
O Moeder vol allenden waer kost ghy d’oogen wenden!
Gh’en kost niet vinden dan alle pijn,
Daer niet dan smerten en kost zijn.
Hy badt den Vader voor sijn vijanden,
Ghy Moeder hoorde zijn droeve stem,
Hem saeght ghy lijden daer duysent schanden,
Daer al die Ioden beschimpen hem:
Sijn rouwige gesichten u schenen te door-schichten:
Elck woordt dat uwen door-wonden sprack,
Met duysent sweerden u t’herte brack.
O swarigheden van dien laste
Die draghen moesten met smert oprecht
Die suyver handen, die voeten vaste
Met harde nagels op t’Cruys gehecht:
Noch handen noch de voeten en kost gy d’leet versoeten,
Maer laten sterven dus meest ghy daer
Vws herten leven in smerten swaer.
Sijn stem op-ginghe, sijn ooghen sloten,
Sijn aenschijn scheurptem sijn hoofde neegh:
| |
[pagina 228]
| |
Met bloedt en fluymen was overgoten
Die klaer Fonteyne, die dorste kreegh:
O leet en smerten sure! waer waert ghy Maghet pure!
Waer was o Moeder u soete dorst,
Daer ghy saeght sterven u Kindt van dorst.
Den hemel schroomde, die door hem leefde,
De Son wierdt duyster in sijnen noodt,
T’Kerck-decksel scheurde, d’aertrijck dat beefde,
Die dooden stonden op vander doodt:
O wonderlijcke dingen, ontwee de steenen gingen!
Wie kan verdincken wat pers dat viel
O zee der smerten in uwe ziel!
Hier wenscht mijn herte nu Coninghinne!
Dat Cruys t’omhelsen door u bystandt,
Daer ghy verscheyden u kindt saeght inne
Door pure liefde, door minnen brandt:
Ontsteeckt mijn herte gansse, doorsteeckt my niet de lansse,
Leert my beminnen zijn wonden al
Leert my lief hebben zijn bitter gal.
|
|