Cloosterken der gheestelijcke verryssenisse ofte der ontwordentheyt
(1639)–Lucas van Mechelen–
AuteursrechtvrijWijse: Gheseghent zijn mijns liefs bruyn ooghen. Oft: qHoort hoe dat stondt in dat vernieten. Req. 125.O Wee! o smert! o swaer ghedranghen!
Die u ziel moest reyn Maeght ontfangen,
Als uwen Soetsten was gheraeckt
Op dien bergh met bitter roemen
Die ick wel magh van Myrthe noemen
Daer ghy hem saeght soo seer mismaeckt.
Eylaes! eylaes! wie kost aenschouwen
V droefste boven alle vrouwen,
Om hem die ghy lief hadt alleen?
Om hem die ghy vol bitter wonden
Ghelevert saeght te zijn die honden
Die herter waren meer dan steen.
Ghy saeght Princes die hy quam soecken,
Hem stooten, quetsen, en vervloecken
Als dieren wildt, als beiren vreedt,
Met sijnen rock sy hem af-trocken
| |
[pagina 224]
| |
Sijn doorne Croon, die eerst met stocken
Hem in-ghedruckt was met groot leedt.
V ooghe sagh hem slaen en sleuren,
Met sijnen rock hem t’vleesch af-scheuren,
Sijn wonden wierden al ververst:
Op eenen steen moest hy neer-sitten,
Hy liet noch eens sijn hooft door-spitten,
Sijn Croon wierdt hem weer in gheperst.
Van’t sop des hoofts door al sijn leden
Door-wont, door-groeft, door-kerft, door-sneden
Hy niet t’aensien eylaes! en boodt,
Dan dat al-om met vollen vloede
Een droeve beeck vol rooden bloede
Vyt sijn teer Heyligh lichaem vloodt.
T’aenschouwen quaemt ghy sijne schouwder,
Die wonde maeckt u veel benouwder,
Waer van oock schroomde t’hemelrijck;
Het vleesch dat hingh daer aen ontstucken,
Den balck had heel af moeten drucken
T’vleesch van de beenen al-ghelijck.
O Moeder droef vol swaer allenden!
Waer dat ghy d’ooghen quaemt te wenden,
Sy vielen in een bloedigh badt:
Al wonden waren’t en quetsueren,
Al vloeden die daer bleven dueren,
Daer d’aerdtrijck heel van wierde nat
Waer was u kindt o Moeder komen!
Wat schuldt op hem had hy ghenomen,
Moest zijn die straf soo over-groot?
O liefde Godts, trouw onghemeten
| |
[pagina 225]
| |
Hoe ver’ had Godt sijn self vergheten!
Dat hy stondt in soo grooten noodt.
O Moeder Godts, bedruckte seere?
Arm Schaepken met u Lamken teere!
Hoe groot was uwe bitterheydt,
Hoe was vergalt den honichtaye,
Hoe droef u blijschap boven mate!
Hoe ver’ den dagh van d’licht ghescheydt!
Noyt Moeder was van sulcken Kinde,
Noyt Moeder soo haer kindt beminde,
Noyt Moeder kindt soo lijden sagh:
O Moeder teer, het was groot wonder,
Dat in uws kindts leedt soo besonder
Ghy niet en stierft den selfden dagh,
Door-wonde Vrouw vol smerten droeve,
Door die seer swaer, seer bitter proeve,
Die ghy door uws kindts leedt ontfinckt,
Gheeft my dat ick u wee beminne,
Dat ick u wee mach drucken inne,
In wat leedt dat mijn ziel versinckt.
|
|