Cloosterken der gheestelijcke verryssenisse ofte der ontwordentheyt
(1639)–Lucas van Mechelen–
AuteursrechtvrijWijse: Il faudroit bien que la Constance. Oft: Wie sal hier soo komen tieren. Oft: Wat is de doodt. Req. 46.Hoe smolt u ziel in weelden pure,
Hoe waert ghy schoon Princes verblijdt
Op die ghewenschte morghen ure,
In dien midder-nachtschen tijdt,
Als ghy reyn Maeght bly Moeder waert
En d’licht des wereldts hadt ghebaert.
O blijschap groot daer uwen gheeste
Vol troost versonck soo grondelijck
In der Gheboorte blijde feeste
Van sulcken vreught van hemelrijck!
Die daer voor u lagh jonck en teer,
En over als was Godt en Heer.
Ghy knielde voor u Nieuw-gheboren
| |
[pagina 191]
| |
Soet kindeken en lieften Al,
Ghy waert gheheel in hem verloren,
Die daer voor u lagh inden stal:
In uwen Al die ghy aen-saeght,
Waert ghy verslonden reyne Maeght.
De Seraphinen van daer boven
By t’Kribbeken bly neer ghedaelt
Die klare Sonne quamen loven,
Daer t’hemelrijck van wierdt door-straelt.
Sy u bly Sterre schouwden aen,
Daer sulcken Son was uyt-ghegaen.
Sy saghen dat daer was ghevloten
Vyt u die zee, o klaer fonteyn!
Dat ghy waert in die zee besloten,
Die ghy ghebaert hadt Maghet reyn;
Dat hun begrijp te boven ghingh,
Wat weelden dat u ziel ontfingh.
Lof hooghen Godt, lof Maeght besonder!
Riepen sy vol van alle vreught,
Lof Schepper hoogh, lof Schepsel wonder!
Die aerd’ en hemelrijck verheught:
Lof hemels lichten alle bey
In dees verduysterde valley!
Lof Iesu soet! lof Maeght volkomen!
Lof Sterr’ en Son’, lof alle twee
Lof die voor Moeder hebt ghenomen
Dees blijde Moeder sonder wee!
Lof Moeder bly! lof eeuwigh goedt,
Maria lof! lof Iesu soet!
| |
[pagina 192]
| |
Wie sal’t vermaeck bewoorden konnen,
Dat daer alsdan Maeght is gheschiet,
Hoe dat in u wierdt over-wonnen
D’ontfanghbaerheydt door t’soet gheniet,
Als ghy daer saeght bly Moeder aen,
Daer ghy soo seer van wierdt voldaen.
Ghy saeght hem aen met heete minne,
Op u stondt sijn ghesiecht gheplandt,
O hemelrijcksche Coninghinne
Hoe wierdt u vierigh hert verbrandt?
Dat schouwen aen dat minne-vier
V smilten ded’ heel in pleysier.
V lipkens ruckten aen sijn wanghen,
V gaf hy sijnen kinne-kus;
Aen uwe borst moeght ghy hem hanghen
Die u verheven had aldus
Reyn Maeght wat over-groot voordeel
Was op u borste dat juweel
Wel was voorwaer een Croon der Croonen
V uwen liefsten reyne Bruyt,
Die hem soo soet u wilde toonen,
Daer sulcken weelden vloeyden uyt;
Dat ghy door weelden over-groot
Den hemel hadt in uwen schoot.
Ghenuechte wast seer hoogh verheven,
Dat tusschen u bly armen loegh,
Die die vreught was van’t eeuwigh leven,
Die in sijn handt den hemel droegh:
Den hemel met verbaestheydt sagh,
Dat Godt in u teer armen lagh.
| |
[pagina 193]
| |
Nu staet ghy daer u t’goedt der goeden
Met volle zee en over-stort,
Daer u den vloedt der hooghste vloeden
Vol allen troost gheschoncken wordt:
Och oft den Liefsten ende ghy
Van daer een oogh eens sloeght op my!
Och oft van daer eens in mijn ziele,
Die soo naer u reyn Maghet dorst,
Een drupken kleyn toch neder-viele
Vyt uwe Moederlijcke borst!
O Maghet moecht de ziele mijn
Deelachtigh van een druppel zijn.
|
|