Cloosterken der gheestelijcke verryssenisse ofte der ontwordentheyt
(1639)–Lucas van Mechelen–
AuteursrechtvrijWijse: La Princesse. Oft: Aensiet mijn Godt mijn hert. Req. 41.Met hongherigh ghemoedt
Eertijdts naer t’hooghste goedt
En liet ick gheene baen
Sonder bespeuren staen,
Om te gheraken tot dat Een,
Dat ick te vinden soecht alleen,
Dat ick vernam,
Als ick in t’Cloosterken bloot quam
Ick wist wel dat in my
Dat wesen overbly,
Dien ghewenschten vondt
Inder puer waerheydt stondt,
Die naer gheloove wort gheseydt
De heylighe Drijvuldicheydt,
Die mijn ziel brocht
Tot t’Cloosterken dat ick soo socht.
| |
[pagina 144]
| |
Wat over-hooghen schat
Was in mijn ziele dat,
Mijn ziele was ghelijck
Een vrolijck hemelrijck,
Al en bevond’ ick dat niet klaer
Naer het ghenieten wonderbaer,
Dat in mijn ziel
Van t’Cloosterken daer naermaels viel.
Den alderhooghsten Al,
Den eeuwighen Drijfal,
Vader, Soon, Heyligh Gheest
Hielen daer hare feest:
Den Vader baerde d’eeuwigh Woort,
Van beyde quam de Liefde voort,
Al smaeckt ick’t niet,
Eer Godt in t’Cloosterken my liet.
Het was alsoo nochtans,
Die Drijheydt was daer gansch,
Sy was in’t herte mijn
S’en kost daer uyt niet zijn,
Sy moest daer houden haer vermaeck,
Die haers selfs weelde was oorsaeck,
T’moest soo gaen puer
In t’Cloosterken naer Godts natuer.
Mijn ziele sprack verheught
O eeuwighe vreught,
O Drijvuldighen Godt!
O eeuwigh minne-slot!
Die zijt daer alle goedt uyt-spruyt,
Die hemelrijck in u besluyt,
| |
[pagina 145]
| |
Moecht ick toch nu
In t’Cloosterken eens zijn met u.
Ick weet, en ick beken,
Dat ick met u daer ben,
Maer dat ick u ghemis
Om mijne duysternis:
Och moecht ick u daer eens aensien,
Die u aenschijn niet en verdien,
Oft mijn ghesicht
In t’Cloosterken eens saegh u licht.
Gheluckigh die aenschouwt
De feeste, die ghy houwt
In die ziel, daer ghy woondt,
Daer ghy u self vertoondt,
Gheluckigh die u daer bevindt,
Die u ghebruyckelijck daer mindt,
Die u sien magh
In t’Cloosterken den heelen dagh.
O Drijheydt over-mildt
Die rijck maeckt die ghy wildt!
Hoe rijck is die u heeft,
Die ghy u selven gheeft,
Die in gheen duysternis gheset
V mach aensien sonder belet?
Die Een altijt
In t’Cloosterken drijvuldich zijt.
Mijn ziel smilt inden Heer,
Bemindt Godts hoogheyt zeer,
V grondelijck uyt-stort,
Te niet in’t Wesen wort,
| |
[pagina 146]
| |
Die Drijheydt hoogh die in u rust,
In u houwt eeuwigh haer wellust,
Van liefde sterft,
In t’Cloosterken Godts lust verwerft?
Dus ghingh ick den dagh door,
Dit goedt beelde my voor,
Dit was al dat ick sprack,
Tot die mijn hert ontstack:
T’was goedt naer die begheerten mijn,
Maer blooter moest mijn ziele zijn;
Het moest al af
Eer Godt my t’Cloosterken self gaf.
In t’Cloosterken vol vred’
En moecht niet komen med’,
Eer dat my Godt ontfingh,
Dat beeldt te niets ghingh:
Een naeckter naer-staen op dat pas
Tot dien toe-gangh noodigh was;
T’moest al zijn doodt
In t’Cloosterken der liefde bloodt.
|
|