Cloosterken der gheestelijcke verryssenisse ofte der ontwordentheyt
(1639)–Lucas van Mechelen–
AuteursrechtvrijWijse: Waert dat vloeyden uyt mijn ghesicht. Oft: uoy faut ik doncq amour Vaincqueyr. Oft: Meynt ghy voorwaer. Req. 36.In mijne reys langh dien grondt
Daer ick dat hooghste Wesen vondt,
Dat alle Wesen veroorsaeckte,
Ick eene baen te vinden quam,
Daer ick Godes wonderheydt vernam,
Eer ick in t’Cloosterken gheraeckte.
Een wonder baen wast die ick ghinck,
Als ick noch op die bane dinck,
Van vreughden moet mijn ziele schreyden,
Dat Godt die d’licht des hemelsch is,
Soo sonck tot onse duysternis,
Om ons in t’Cloosterken te leyden.
| |
[pagina 141]
| |
Wat is den Al? wat is den Niet?
Die d’Wesen by d’onwesen siet?
O liefde die Godt kost verwecken!
Dat om den Niet soo hooghen Al
Wierdt Mensche naer den menschen val,
Om ons in t’Cloosterken te trecken.
Den hooghen Godt die had ons lief,
Dat hy ons menscheydt soo verhief,
Dat hy oock mensch self worden wilde,
Om ons in hem te voeren weer,
Daer ons droefsondigh sincken neer
Van t’Cloosterken soo seer verschilde.
Maer waerom sulcken grooten eer,
Die straffen veel verdienden meer,
Dat Godt self wilde worden mensche?
O grondeloosen Godts rijckdom!
T’was om te brenghen ons weerom
In t’Cloosterken naer onsen wensche.
Het waer gheweest een trouwe groot,
Eens aen te sien ons kleynheyt snoot,
Een stof der aerdt eens aen te roeren:
Maer t’ghingh te boven allen trouw,
Dat den Soon Godts mensch worden souw,
Om ons in t’Cloosterken te voeren.
Wie had van Godt oyt sulcke ghedacht?
Dat hem soo verr’ sijn liefde bracht,
Dat hy self mensche wilde wesen;
Op dat wy Goden souden zijn
In t’Cloosterken van sijn aenschijn,
Daer wy verr’ waren uyt-gheresen.
| |
[pagina 142]
| |
Hoe wiert tot ons Godts trouw ghestiert?
Dat Godt des menschen Sone wiert,
Die Sone Godt was van natuere,
Om die ghesoncken waren neer,
Om tot Godt op te voeren weer
In t’Cloosterken der liefde pure.
Voor liefde groot die Godt ons droegh
Sijn oogh der liefden op ons sloegh,
Vyt dien throon, daer hy in woonde:
Godt quam door liefde tot ons af,
Godt door sijn self die hy ons gaf,
Den wegh naer t’Cloosterken ons toonde.
Door liefde scheen Godt worden blindt,
Door liefde quam Godt worden kindt,
Door liefde quam Godt tranen weenen:
O liefde, liefde! liefde groot,
Die Godt soo maeckte mensche bloot,
Om t’Cloosterken ons te verleenen.
O oeffeninghe goedt voorwaer,
Daer ick Godt mede spoorde naer,
Om bloot tot hem te moghen komen:
Hoe wel naer beeldelijcken sin,
Om t’Cloosterken te treden in,
My naermaels oock die wierdt ontnomen
Dat onverbeeldt eenvoudigh Een
En liet my toe verbeeltheydt gheen
In’t innighste der bloote minnen.
Maer alles naeckt en arm gheheel
Moest onverbeeldt mijn opperdeel
In t’Cloosterken bloot treden binnen.
| |
[pagina 143]
| |
T’was saligh dat ick daer besat,
Maer t’was den wegh maer naer de stadt;
Godt was mijn sted’, de beelden straten:
K’moest dan om heel in Godt te gaen,
Als die om t’stadt verlaet de baen,
Om t’Cloosterken de beelden laten.
|
|